Συκοφάντες…

Γράφει ο Ιάκωβος Ποθητός
Συκοφάντες. Το πιο επικίνδυνο είδος ανθρώπων. Φαρμακερά φίδια που όπου χύνουν το δηλητήριό τους γίνονται αιτία δεινών, δυστυχίας, προστριβών.
Συκοφάντες. Αρρωστημένο είδος ανθρώπων που χαίρεται όταν με τις ψευδείς κατηγορίες που εκτοξεύει, κάποιος καταστρέφεται.
Συκοφάντες. Το πιο αξιολύπητο είδος ανθρώπων που δύσκολα θα νιώσει το συναίσθημα της αγάπης, της φιλίας, της ταπείνωσης.
Αναρίθμητοι είναι οι συκοφάντες μέσα στις σελίδες της ιστορίας.
Πρώτο και καλύτερο το φίδι, ο όφις της Παλαιάς Διαθήκης. Αυτός που παραπλάνησε τους
πρωτόπλαστους κατηγορώντας τον Θεό.
Κίνητρο γι’ αυτή την ενέργεια η δυσφήμιση του Θεού κι η επανάσταση του δημιουργήματος κατά του Δημιουργού.
Όφελος για το φίδι, η ικανοποίηση που ένιωσε βλέποντας να διαταράσσεται η αρμονική σχέση Θεού και ανθρώπου.
Τιμωρία τόσο για τον συκοφάντη, όσο και γι’ αυτούς που πίστεψαν στις ψευδείς κατηγορίες, η εξορία τους από τον Παράδεισο.
Ο Ρασπούτιν κι ο Μακιαβέλι είναι δύο χαρακτηριστικές μορφές της Ιστορίας και κατέχουν την πρώτη θέση στις δολοπλοκίες και τις μηχανορραφίες.
Φίδια, Ρασπούτιν και Μακιαβέλι, συναντάμε και σήμερα ανάμεσά μας.
Γιατί σπάνια συκοφάντης ασχολείται με άτομα τα οποία δεν γνωρίζει εκτός κι αν αυτά είναι δημόσια πρόσωπα.
Κύρια αιτία που γίνεται κάποιος συκοφάντης είναι ο φθόνος.
Ο φθόνος υπάρχει φωλιασμένος στην ψυχή του εγωιστή και γίνεται σαράκι που τον κατατρώει όταν βλέπει κάποιον γνωστό ή συνεργάτη, να ανεβαίνει ψηλότερα, να μην του δίνει τη σημασία που αυτός θέλει, να γίνεται σκιά στο φως του ικανού. Και τότε ο φθόνος ξεχειλίζει την ψυχή, γίνεται χολή και με τη μορφή ψευδών κατηγοριών, γίνεται συκοφαντία.
Είναι επομένως ψυχικά άρρωστοι οι συκοφάντες, υποφέρουν από την πρόοδο των άλλων, δεν αντέχουν άλλοι να κερδίζουν την προσοχή του κόσμου, να μην είναι μοναδικοί φίλοι ή συνεργάτες.
“Εκ του περισσεύματος της καρδίας λαλείν”. Τα λόγια του Χριστού είναι πάντοτε επίκαιρα. Και στην περίπτωση του συκοφάντη, χολή και δηλητήριο υπάρχει στην καρδιά του κι αυτά βγάζει όταν κατηγορεί. Έχει την ικανότητα να παρουσιάζει έτσι τα γεγονότα που οι άλλοι να πείθονται. Άλλες φορές πάλι σπέρνει τα ζιζάνια του φθόνου και της έχθρας σε ομάδες ανθρώπων. Όμως τιμωρούνται σκληρά. Όπως τα φίδια τιμωρήθηκαν από τον Θεό να έρπουν, έτσι κι οι συκοφάντες έχουν τιμωρηθεί να δηλητηριάζονται συνεχώς από τις επιτυχίες των άλλων και να έρπουν ζητώντας πιεστικά την αναγνώρισή τους από γνωστούς και αγνώστους.
Αλλά κι οι επιπτώσεις από τις ενέργειες του συκοφάντη στην κοινωνία είναι μεγάλες. Σπέρνοντας ψευδείς κατηγορίες καταφέρνει να κλονίσει την εμπιστοσύνη μεταξύ φίλων, συνεργατών, ανδρόγυνου. Τα μικρόβια της αμφιβολίας και της πίκρας που σπέρνει στις καρδιές των θυμάτων του, προκαλούν πολλές φορές ανεπανόρθωτες ζημιές. Κι αν για τον καταδότη, τον κουκουλοφόρο της Κατοχής, τον σπιούνο της Ασφάλειας, υπάρχει ίσως μια μικρή δικαιολογία, ένα μικρό ελαφρυντικό, για τον συκοφάντη, δεν υπάρχει. Ο καταδότης προδίδει ειδήσεις, σπιλώνει υπολήψεις, καταστρέφει οικογένειες, φιλίες. Στοχεύει στην καταστροφή του άλλου μέσα από το ψέμα ή τη διαστρέβλωση γεγονότων. Κι αυτό τον κάνει επικίνδυνο, πιο καταστροφικό κι από την πιο ανίατη ασθένεια.
Αξίζει λοιπόν όχι μόνο να φυλαγόμαστε από τους συκοφάντες αλλά πολύ περισσότερο να μην παρασυρθούμε κι εμείς από οργή σ’ αυτό το αμάρτημα.
Ας ελέγχουμε πάντα τα όσα μας λένε οι άλλοι αν είναι αλήθεια ή ψέματα και να μην επαναπαυόμαστε στο γεγονός ότι αυτός που μας μιλά είναι φίλος, συνεργάτης, συνάδελφος. Το ψέμα δεν κρύβεται κάτω από κάποια συγκεκριμένη ιδιότητα. Κρύβεται πολύ καλά μέσα στην ψυχή των ανθρώπων, κρύβεται πίσω από τον καθωσπρεπισμό εκείνων που θέλουν να φαντάζουν σπουδαίοι, μοναδικοί.
Εύκολα διακρίνει κανείς τον συκοφάντη δίπλα του. Τα λόγια του για τους άλλους στάζουν δηλητήριο εκτός κι αν έχει κάποιο όφελος απ’ αυτούς. Κατηγορεί όλους όσους κάνουν προσπάθειες για να ανέβουν επαγγελματικά, κοινωνικά, έχουν καλές δημόσιες σχέσεις, πολλούς φίλους. Μηδενίζει τις επιτυχίες των άλλων και παρουσιάζει τα δικά του επιτεύγματα σαν σπουδαία. Παρουσιάζεται σαν θύμα ενώ είναι θύτης ψυχών.
Συκοφάντες. Ασθενείς που χρειάζονται άμεση θεραπεία. Αρρωστημένες ψυχές, διαβρωμένες από τον εγωισμό, από το σαράκι του φθόνου. Είναι ιάσιμη ή όχι αυτή η αρρώστια;
Σίγουρα θεραπεύεται. Αλλά ο ασθενής θα πρέπει πρώτα να μετανοήσει, να νιώσει το μεγαλείο της ταπείνωσης, ν’ ανοίξει την καρδιά του και να γευτεί τη χαρά της απλότητας, της ισότητας, της ελευθερίας. Να μάθει να δίνει κι όχι να ζητά, ν’ αρπάζει. Να χαρίζει αγάπη, συμπόνια, στοργή κι όχι να μένει αδιάφορος στη δυστυχία που τον περιτριγυρίζει.
Συκοφάντες. Παγιδευμένες ψυχές στον όλεθρο. Σίγουρα υπάρχει και γι’ αυτές ο δρόμος της σωτηρίας, της γαλήνης. Αρκεί να θελήσουν να τον βαδίσουν…