Οι μετρ των οικονομικών της ανοησίας και της αθλιότητας …

Γράφει ο Βασίλης Χασιώτης
Είναι αναγκαίο, συνεπώς, να αναγνωρίσουμε από την αρχή ότι οι ηθικές αρχές ή οι βάσεις των κανονιστικών αξιών για το τι είναι ή δεν είναι επιθυμητό είναι κεντρικά χαρακτηριστικά γνωρίσματα της οικονομικής πειθαρχίας γενικά και των οικονομικών της ανάπτυξης ιδιαίτερα. Οι πραγματικές αντιλήψεις της οικονομικής ανάπτυξης και του εκσυγχρονισμού αντιπροσωπεύουν άμεσες όπως επίσης και έμμεσες βάσεις αξιών για επιθυμητούς στόχους
για την επίτευξη αυτού που κάποτε ο Mahatma Gandi απεκάλεσε «πραγματικότητα της ανθρώπινης δυναμικής». Αντιλήψεις ή στόχοι όπως οικονομική και κοινωνική ισότητα, η εξάλειψη της φτώχειας, καθολική εκπαίδευση, ανάπτυξη των επιπέδων ζωής, εθνική ανεξαρτησία, εκσυγχρονισμός των θεσμών, πολιτική και οικονομική συμμετοχή, θεμελιώδεις αρχές δημοκρατίας, αυτοπεποίθηση, και προσωπική πραγμάτωση, όλα αυτά παράγονται από υποκειμενικές αξιακές κρίσεις για το τι είναι καλό και επιθυμητό και τι δεν είναι…
Michael P. Todaro : Economic Develpment in the Third World, 4th edition, Longman, 1989, σελ. 12
Πρόκειται λέει να προβούν σε ΠΕΡΑΙΤΕΡΩ μειώσει των μισθών και των συντάξεων, και για ποιο παρακαλώ λόγο;
Για ν‘ αυξήσουν, λέει, τα δημόσια έσοδα, ώστε να μπορούν να πληρώνουν τους τοκογλύφους, μπαρντόν, του δανειστές μας, που εκτός από δανειστές μας, είναι και «συμπάσχοντες», αφού τόσο πολύ ενδιαφέρονται πότε επιτέλους η Ελλάδα θα βγει από την ύφεση και θα γίνει ανταγωνιστική, δηλαδή, ανταγωνιστής τους, διότι, ως γνήσιοι άνθρωποι των «αγορών», δεν θέλουν να παίζουν και χωρίς ένα ακόμα αντίπαλο, με όλους τους κανόνες των υγιών αγορών, κανόνες «υγείας» που υποθέτω ότι θα μας διδάξει και η Ζήμενς με τα σεμινάριά της που προβλέπεται να κάνει εδώ στη χώρα μας, με βάση τον συμβιβασμό της με την Ελληνική Δημοκρατία!
Τι σημαίνει, ΠΕΡΑΙΤΕΡΩ, περικοπές των μισθών και των συντάξεων;
Για κάθε ένα ευρώ, που πρόκειται να περικοπεί, δρομολογείται η βέβαια προοπτική της δημιουργίας μιας νέας θέσης ΑΝΕΡΓΙΑΣ.
Μια νέα θέση ανεργίας, που σημαίνει ότι ένα ακόμα εισόδημα θα λείψει από την αγορά, τα δημόσια έσοδα και τα έσοδα των ταμείων.
Για κάθε ένα ευρώ, που πρόκειται να περικοπεί, είτε από μειώσεις μισθών και συντάξεων, είτε από απώλεια ΝΕΩΝ θέσεων εργασίας, δρομολογείται η βέβαια προοπτική της δημιουργίας μιας βαθύτερης ύφεσης, που με τη σειρά της σημαίνει ακόμα περισσότερες και μεγαλύτερες ΜΑΥΡΕΣ ΤΡΥΠΕΣ στα δημόσια έσοδα και τα έσοδα των ταμείων.
Για κάθε ένα ευρώ, που πρόκειται να περικοπεί, είτε από μειώσεις μισθών και συντάξεων, είτε από απώλεια ΝΕΩΝ θέσεων εργασίας, είτε από κλείσιμο επιχειρήσεων λόγω της ύφεσης, δρομολογείται η βέβαια προοπτική της δημιουργίας μιας ΑΚΟΜΑ βαθύτερης ύφεσης, ακόμα περισσότερων ανέργων, που με τη σειρά της σημαίνει ακόμα περισσότερες και μεγαλύτερες ΜΑΥΡΕΣ ΤΡΥΠΕΣ στα δημόσια έσοδα και τα έσοδα των ταμείων.
Για κάθε ένα ευρώ, που πρόκειται να περικοπεί, είτε από μειώσεις μισθών και συντάξεων, είτε από απώλεια ΝΕΩΝ θέσεων εργασίας, είτε από τα νέα λουκέτα στην αγορά, το μόνο που επιτυγχάνουμε είναι να ΠΑΧΑΙΝΟΥΜΕ ΚΑΙ ΝΑ ΘΕΡΙΕΥΟΥΜΕ ΤΟΝ ΠΑΡΑΠΑΝΩ ΦΑΥΛΟ ΚΥΚΛΟ.
Τι θα συνέβαινε ΑΝ ΣΤΑΜΑΤΟΥΣΑΜΕ ΕΔΩ ΚΑΙ ΤΩΡΑ ΤΗΝ ΑΙΜΟΡΡΑΓΙΑ ΠΟΥ ΠΡΟΚΥΠΤΕΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΛΙΤΟΤΗΤΑΣ;
Πολύ απλά, ΟΛΑ ΤΑ ΠΑΡΑΠΑΝΩ ΘΑ ΑΝΤΙΣΤΡΕΦΟΝΤΑΝ, θα μπαίναμε στη φάση της ανάκαμψης.
Διότι κάθε ευρώ ΠΟΥ ΠΑΡΑΜΕΝΕΙ ΣΤΗΝ ΑΓΟΡΑ, διασφαλίζει θέσεις εργασίας, διασφαλίζει λειτουργία των επιχειρήσεων, διασφαλίζει ΠΟΛΛΑΠΛΕΣ ΠΗΓΕΣ ΔΗΜΟΣΙΩΝ ΕΣΟΔΩΝ ΚΑΙ ΕΣΟΔΩΝ ΓΙΑ ΤΑ ΤΑΜΕΙΑ, διότι κάθε ευρώ στην αγορά, δεν αποφέρει έσοδα στο Κράτος και στα Ταμεία άπαξ, αλλά όσες φορές «κυκλοφορήσει», με άλλα λόγια αλλάξει χέρια. ΑΝΤΙΘΕΤΑ, η αφαίρεση από την αγορά αυτού του ευρώ, δεν θα επιφέρει παρά μια πρόσκαιρη ΚΑΙ ΕΦΑΠΑΞ διευκόλυνση στο Κράτος, και μάλιστα διευκόλυνση όχι στη κατεύθυνση της κάλυψης της λειτουργίας του και της χρηματοδότησης της ανάπτυξης, μα ΚΥΡΙΩΣ, ΣΕ ΠΟΣΟΣΤΌ 90% ΚΑΙ ΑΝΩ, την εξυπηρέτηση των δανειστών μας. Έτσι, όμως, σε λίγο, δεν θα περισσεύει ούτε αυτό το 10% για τη κάλυψη των ελλειμμάτων μας.
Το επιχείρημα που ακούγεται ότι δεν υπάρχει εναλλακτική λύση, είναι «ορθό», διότι ακριβώς είναι παράλογο : διότι βάζει το κάρο μπροστά από το άλογο. Όταν το επιχείρημα είναι ότι έχουν προτεραιότητα οι δανειστές έναντι της ανόρθωσης της ελληνικής οικονομίας και της ανάπτυξης, πολύ απλά, είναι ένα επιχείρημα φοβισμένων και ενδοτικών. Ακόμα και χώρες που βρέθηκαν στην ανάγκη να βοηθηθούν, ΠΑΡΑ ΤΟ ΓΕΓΟΝΟΣ ΟΤΙ ΒΡΕΘΗΚΑΝ ΣΤΗΝ ΑΝΑΓΚΗ ΑΥΤΗ ΑΠΟ ΛΟΓΟΥΣ ΠΟΥ ΘΑ ΔΙΚΑΙΟΛΟΓΟΥΣΑΝ ΑΚΟΜΑ ΚΑΙ ΝΑ ΤΟΥΣ ΑΦΑΙΡΕΘΕΙ Η ΕΘΝΙΚΗ ΤΟΥΣ ΚΥΡΙΑΡΧΙΑ ΤΟΥΛΆΧΙΣΤΟΝ ΓΙΑ ΕΝΑ ΑΙΩΝΑ, ΠΡΟΣ «ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑΤΙΣΜΟ», όπως π.χ. η Γερμανία μετά τον 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο, (αυτή η ίδια η Γερμανία που αξιώνει την τιμωρία της Ελλάδας και του ελληνικού λαού, «χάριν παραδειγματισμού»), εν τούτοις, κι εκείνες τις χώρες, ο πολιτισμένος κόσμος τις έδωσε υπεραρκετό αέρα για να αναπνεύσουν, συνδέοντας τις όποιες διεθνείς οικονομικές τους υποχρεώσεις με βάση την πορεία της οικονομικής τους ανάπτυξης και των δυνατοτήτων που αυτή τους παρείχε.
Ενίοτε ακούω και πολιτικούς που δραστηριοποιούνται επαγγελματικά στον επιχειρηματικό στίβο, να υποστηρίζουν την μνημονιακή λογική. Σε όλους αυτούς θα ήθελα να θέσω το ερώτημα : αν αντιμετώπιζαν ΩΣ ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΗ σοβαρό πρόβλημα επιβίωσης, θα δέχονταν μια ρύθμιση με τους δανειστές τους τέτοια, που κυριολεκτικά θα τους έβαζε το μαχαίρι στο λαιμό, μια ρύθμιση που θα τους οδηγούσε ΣΕ ΠΕΡΑΙΤΕΡΩ μείωση του τζίρου τους και των εσόδων τους, ΚΑΙ ΤΑΥΤΟΧΡΟΝΑ θα είχαν συνεχώς ΑΥΞΑΝΟΜΕΝΕΣ ΥΠΟΧΡΕΩΣΕΙΣ, και το κυριότερο, μια ρύθμιση που ΔΕΝ ΘΑ ΕΔΕΙΧΝΕ ΕΣΤΩ ΑΧΝΑ ΕΝΑ ΚΑΠΟΙΟ ΦΩΣ ΣΤΟ ΤΟΥΝΕΛ, ή θα προτιμούσαν το λουκέτο στη λογική του περιορισμού της ζημιάς και της διάσωσης όποιου περιουσιακού στοιχείου ακόμα δεν εκποιήθηκε οικειοθελώς ή αναγκαστικώς;
Κι επειδή έχω προσωπική και πολύχρονη επαγγελματική πείρα από ζητήματα διαχείρισης επισφαλών απαιτήσεων, μπορώ να διαβεβαιώσω, ότι εκπροσωπώντας τον δανειστή, την Τράπεζά μου, ΟΥΔΕΠΟΤΕ ρύθμισα δάνεια που ήταν αδύνατο να οδηγήσουν σε τελική σωτηρία τον πελάτη, (αντιθέτως, του έδεινα και χρόνο να πωλήσει χωρίς αναγγελίες πλειστηριασμού όσα ακίνητα διέθετε και έπρεπε, ΣΤΗΝ ΕΜΠΟΡΙΚΗ ΤΟΥΣ ΑΞΙΑ, ώστε και την Τράπεζα να εξοφλήσει και του ίδιου να του μείνει ό,τι ήταν δυνατό), ενώ ό,τι ρυθμίσεις είχα δεχτεί, ήταν τέτοιες ΠΟΥ ΠΡΩΤΙΣΤΩΣ ΕΞΑΣΦΑΛΙΖΑΝ ΤΗΝ ΕΠΙΒΙΩΣΗ ΤΗΣ ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΗΣ, διότι αυτή η επιβίωση ήταν και ο ΜΟΝΑΔΙΚΟΣ ΛΟΓΟΣ ΤΗΣ ΡΥΘΜΙΣΗΣ, ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΑ ΔΕΝ ΘΑ ΕΙΧΕ ΝΟΗΜΑ, ή μάλλον, για να το θέσω διαφορετικά, θα είχε νόημα μόνο αν τη «ρύθμιση» την έκανε ένας τοκογλύφος, ο οποίος μέσω ΤΗΣ ΑΚΟΜΑ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΗΣ ΥΠΕΡΧΡΕΩΣΗΣ του πελάτη του, θα του έπαιρνε σίγουρα ό,τι περιουσιακό στοιχείο είχε και δεν είχε, κάτι που βεβαίως το γνώριζε ΕΚ ΤΩΝ ΠΡΟΤΕΡΩΝ.
Και κάπου εδώ, εξηγείται και η λογική της διαπραγμάτευσης : το να με καλείς να διαπραγματευτώ μαζί σου, ΔΥΟ ΠΡΩΤΑ ΟΡΘΟΠΟΔΗΣΩ, τότε, το ερώτημα είναι γιατί να διαπραγματευτώ πλέον, αφού θα έχω ξεπεράσει ένα σοβαρό πρόβλημα και το κυριότερο, θα ξαναστέκομαι στα πόδια μου. Η διαπραγμάτευση ακριβώς γι’ αυτό γίνεται : για να ορθοποδήσω. Κι όταν το κυριότερο εμπόδιο που έχω είναι ακριβώς οι όροι «βοήθειας» που μου επιβάλεις, τότε, είναι φανερό, ότι δεν υπάρχει καμία διάθεση διαπραγμάτευσης από το μέρος που βρίσκεται σε πλεονεκτικότερη θέση. Απλά, ΑΛΛΟΥ ΣΤΟΧΕΥΕΙ.
Και σε ό,τι αφορά εκείνους τους οικονομολόγους, και κυρίως εκείνους που ΑΠΟ ΥΠΕΥΘΥΝΗ ΔΗΜΟΣΙΑ ΘΕΣΗ χαράσσουν και υλοποιούν οικονομικές πολιτικές, προτείνω κάτι που και οι ίδιοι διατυμπανίζουν –για τους άλλους. Πολύ απλά, και ανάλογα με τη συχνότητα και την βαρύτητα των αποτυχιών τους στην άσκηση του επαγγέλματός τους ως οικονομολόγων, και ανεξαρτήτως ακαδημαϊκής τους διαβάθμισης, να έχουν συνέπειες ανάλογες με εκείνες που έχουν άλλοι επιστήμονες, όπως π.χ. ένας γιατρός όταν διαπράττει ένα ιατρικό λάθος, ο οποίος υπόκειται σε διάφορες ποινές, από μια επίπληξη ως την αφαίρεση της άδειας άσκησης του επαγγέλματός τους. Θα ήθελα πράγματι πολύ να έβλεπα, ΣΕ ΜΙΑ ΤΕΤΟΙΑ ΔΙΚΑΙΗ ΠΡΟΝΟΙΑ ΤΟΥ ΝΟΜΟΥ, πόσοι από τους λαλίστατους οικονομολόγους που βρίσκονται στη μισθοδοσία του ελληνικού δημοσίου και κατέχουν ανώτερες και ανώτατες θέσεις ΚΑΙ μετέχουν στο σχεδιασμό και την εκτέλεση των κρατικών οικονομικών και κοινωνικών πολιτικών, αν με την ίδια ευκολία θα υποστήριζαν ό,τι υποστηρίζουν. Μ’ αυτό δεν θέλω να πω ότι δεν πρέπει κάποιος να λέει τη γνώμη του, πράγμα που μπορεί θαυμάσια να κάνει ως ιδιώτης ή εντός των πανεπιστημιακών αιθουσών, όπου ελευθέρως μπορούν να πειραματίζονται με τις όποιες ιδεολογίες. Λέω, πολύ απλά, ότι δεν μπορείς να πειραματίζεσαι με τις ιδεοληψίες σου (ή τις ανικανότητές σου να μεταφέρεις στη πράξη ακόμα και τις πιο σωστές θεωρίες) πάνω στο κεφάλι του κασίδη ιδίως όταν είσαι κρατικός λειτουργός.
Διότι αυτό που υποστηρίζεται, προσωπικά το αξιολογώ, από καθαρά επιστημονική άποψη, ως τα οικονομικά της συμφοράς, της ανοησίας και της αθλιότητας. Δεν μπορώ δυστυχώς, να βρω κανένα πιο κατάλληλο χαρακτηρισμό.