Συνέντευξη: Ο σημαιοφόρος της Ελληνικής Ομάδας στην Ολυμπιάδα, Αλέξανδρος Νικολαϊδης

Ο σημαιοφόρος της ελληνικής ομάδας στην Ολυμπιάδα 2012 και δύο φορές αργυρός Ολυμπιονίκης, επιμένει για το χρυσό.
Τι είναι αυτό που σε κάνει να επιμένεις ακόμα να αγωνίζεσαι παρά τις μεγάλες διακρίσεις που έχεις ήδη πετύχει;
Η απώλεια αυτού που πάντα ήθελα περισσότερο στην καριέρα μου και εξακολουθώ να θέλω, να χρηστώ χρυσός Ολυμπιονίκης. Όταν έχω ήδη πετύχει δύο αργυρά σε δύο συνεχείς Ολυμπιάδες, αυτός είναι ο σκοπός μου. Η κινητήρια δύναμη.
Η ηλικία σου δεν αποτρέπει μια τέτοια επιδίωξη ή το ισοφαρίζει η ωριμότητα σου ως αθλητής ;
Η ηλικία έχει πλεονεκτήματα και μειονεκτήματα. Ένα μειονέκτημα είναι ότι η κατάσταση του σώματος, και δεν εννοώ την μέρα των αγώνων που δεν υπάρχει διαφορά, που απαιτεί μικρότερο όγκο προπονήσεων. Το πρόβλημα της μεγάλης ηλικίας είναι ότι το σώμα κουράζεται πιο εύκολα και ξεκουράζεται πιο δύσκολα. Το θετικό, ότι  κερδίζεις πάρα πολλά από την πείρα,  τα 8 – 12 χρόνια Ολυμπιακών συμμετοχών που κουβαλάω  προσωπικά. Βλέπω πολύ διαφορετικά την κατάσταση του κάθε αγώνα κι έχω την ωριμότητα να αντιμετωπίσω καταστάσεις στις οποίες έχω ξαναβρεθεί και τις οποίες έχω δαμάσει ψυχολογικά και δε με φοβίζουν. Οπότε, θα έλεγα ότι είναι πιο πολλά τα πλεονεκτήματα.
Τι είναι αυτό που σου προσφέρει το τάε κβο ντο πέρα από το αγωνιστικό κομμάτι; Μια εσωτερική πειθαρχία και στάση ζωής;
Οπωσδήποτε απαιτεί πειθαρχία, σεβασμό στον δάσκαλο, καταρχάς σεβασμό απέναντι στον αντίπαλο. Ασχέτως του ότι είναι δυνατά τα χτυπήματα δεν προσπαθούμε να σκοτώσουμε ο ένας τον άλλον, αλλά να κερδίσουμε. Από κει και πέρα εγώ είναι κάτι που έμαθα να κάνω με το που έμαθα και να περπατάω. Μεγάλωσα μέσα στο γυμναστήριο του πατέρα μου και πρώτου μου δασκάλου και προπονούμε από τριών χρονών. Είναι αυτονόητο να περιλαμβάνεται το τάε κβο ντο στην καθημερινότητα μου και δεν ξέρω τι θα γίνει όταν σταματήσω. Δε ξέρω αν θα μπορώ να διαχειριστώ την κατάσταση μου.
Προερχόμενο το άθλημα σου από έναν ασιατικό πολιτισμό, ξέρεις αν υπάρχει άλλο άθλημα που να απαιτεί ανάλογη εσωτερική και σωματική αφοσίωση ;
Όλα τα αθλήματα, ιδίως τα ατομικά, χρειάζονται απόλυτη αφοσίωση. Δεν μπορώ να πω ότι το δικό μας ξεχωρίζει και υπερτερεί έναντι άλλων. Και ο στίβος είναι μοναχικό άθλημα και θέλει αφοσίωση, όπως και η πυγμαχία και η πάλη, επίσης και όλα σχεδόν τα ομαδικά, αν και τα ατομικά είναι από ψυχολογικής άποψης, σκληρά αθλήματα.
Θυμόμαστε ακόμα την τελευταία βραδιά της Ολυμπιάδας της Αθήνας,  όπου ήταν ο τελικός σου και παρόλη την πικρία σου που βγήκες δεύτερος, αγκάλιασες τον αντίπαλο σου. Αυτό είναι το άθλημα ή ο χαρακτήρας σου;
Είναι κατ’ αρχάς ο δικός μου χαρακτήρας. Παρόλο που με πόνεσε πάρα πολύ να χάσω μες στη χώρα μου, είχα υποχρέωση να μην χαλάσω όποια χαρά θα μου έμενε με μια άσχημη συμπεριφορά, που ο αντίπαλος μου δεν άξιζε. Έπρεπε να είμαι σωστός απέναντι του. Αλλά οι αθλητές ενός επιπέδου και πάνω, έχουμε αντιληφθεί τη σχέση που πρέπει να υπάρχει ανάμεσα μας. Προσωπικά, διατηρώ πολύ καλές φιλίες ακόμα και με αντιπάλους μου. Υπάρχει και ο δεδομένος σεβασμός, που όταν υπάρχει μια ανωτερότητα, είναι προς τιμή σου να σου την αναγνωρίζουν με τη συμπεριφορά σου.
Τι έχει μείνει από όλη εκείνη την υπερπροβολή των αθλητών των προηγούμενων χρόνων που τώρα ανήκει στο παρελθόν;
Είναι πια πάρα πολύ μεγάλες οι διαφορές με το παρελθόν, τόσο οι ουσιαστικές όσο και αυτό που βλέπει ο κόσμος απ’ έξω. Και το μεγάλο πρόβλημα δεν είναι ότι δεν έχει προβολή πια ο ελληνικός αθλητισμός, όλο εκείνο το όμορφο που γινόταν και αποκαλείς «υπερπροβολή», που έβγαλε στην επιφάνεια αθλήματα σαν τα δικά μας, αλλά ότι δεν υπάρχουν καν οι στοιχειώδεις υποδομές και ο τρόπος να φτάσεις εκεί που πριν μερικά χρόνια κατάφερνες να φτάσεις με μια προσπάθεια. Αν δεν αλλάξει κάτι, θα έχουμε το 2016 μια Ολυμπιακή ομάδα με μόνο μεγάλους σε ηλικία αθλητές, γιατί κανένα παιδί στην εφηβεία δεν θα έχει το κίνητρο να χτίσει τη ζωή του επάνω στον αθλητισμό εξασφαλίζοντας του μια καριέρα.

Νοιώθεις ότι θυσίασες την νιότη σου για χάρη του αθλητισμού;
Όταν έχεις φτάσει στην ηλικία των 32 χρόνων, το τελευταίο που μπορείς να κάνεις είναι να κλαφτείς και να στεναχωρηθείς για τις επιλογές σου. Εγώ πάντως δεν μπορώ να το πω, γιατί μπορεί να «έχασα» τα παιδικά μου χρόνια, αλλά κέρδισα μια ολόκληρη ζωή. Νοιώθω τυχερός και ευλογημένος που έκανα αυτό που αγαπάω επάγγελμα.
Έχει σημασία η εθνική ταυτότητα για έναν αθλητή ή έχει περισσότερη σημασία η προσωπική διεθνής επιτυχία;
Όπως το βλέπει ο καθένας. Για μένα, είναι το πιο σημαντικό απ’ όλα. Άλλος θα σου πει ότι χαίρεται για τους κόπους του και τον εαυτό του. Εγώ το θεωρώ πρωταρχικό ρόλο και χαρά μου και ηθικό βάρος από τα 15 μου, που φόρεσα το εθνόσημο, ειδικά κάθε φορά που αγωνίζομαι στο εξωτερικό.
Οπότε, το ότι σε έχρησαν σημαιοφόρο της ελληνικής ολυμπιακής ομάδας τους Ολυμπιακούς του Λονδίνου είναι ιδιαίτερης σημασίας για σένα…
Η σημαντικότερη διάκριση της ζωής μου ανεξαρτήτως αποτελέσματος στην Ολυμπιάδα. Ακόμα κι αν πάρω το χρυσό, αυτό θα θεωρώ την μεγαλύτερη μου στιγμή, ένα ακόμα όνειρο ζωής που πραγματοποιείται. Το να κατακτήσω το χρυσό θα είναι προσωπική επιτυχία, αλλά έχει σημασία ότι η Ελληνική Ολυμπιακή Επιτροπή αναγνωρίζει το πρόσωπο μου κάτι και δεν είναι κάτι που κέρδισα μόνος μου.
Είναι λοιπόν μια διάκριση που μπορεί ακόμα και να απαλύνει την αγωνία σου για το χρυσό;
Στη ζωή μου αισθάνομαι γεμάτος. Έχω κατακτήσει δύο ολυμπιακά μετάλλια, πραγματοποιήθηκε το όνειρο μου να γίνω πρώτος λαμπαδηδρόμος και πλέον είμαι και ο σημαιοφόρος της ελληνικής ολυμπιακής ομάδας. Αν κυνηγάω ακόμα το χρυσό, είναι καθαρά για τον εαυτό μου. Να πω ότι έκανα ο, τι μπορούσα περισσότερο στη ζωή μου για να το κατακτήσω.
συνέντευξη: Χρήστος Παρίδης
_{Η συνέντευξη δημοσιεύτηκε στο περιοδικό ΗΟΜΜΕ Ιουλίου του Έθνους της Κυριακής
L1} Πρωτοσελιδα – Ειδήσεις