Του Ηλία Καραβόλια,
Μετά την χώρα μας , πήραν σειρά η Πορτογαλία, η Ισπανία και τώρα η Κύπρος. Έρχεται, όπως φαίνεται, και η σειρά της Ιταλίας. Είναι άραγε τόσο ‘μολυσμένη’ οικονομικά η ευρωπαική ζώνη της Μεσογείου, όσο δείχνει, ή μήπως οι κυβερνήσεις της περιοχής πράττουν λάθος, οδηγώντας σε παρατεταμένη λιτότητα τις κοινωνίες τους;
Οι περισσότεροι κατανοούμε ότι ο ιός που χτύπησε τις μεσογειακές οικονομίες, ήταν μεν απότοκος της μεγάλης χρηματοπιστωτικής κρίσης του 2007-8 στις ΗΠΑ, αλλά μεταλλάχθηκε
στα οικονομικά εργαστήρια της Φρανκφούρτης και των Βρυξελλών. Όμως, η αλήθεια είναι ότι εγκαταστάθηκε σε άρρωστα ‘σώματα’, σε ‘καρκινικές’ οικονομίες, σε δημοσιονομικά ανισόρροπα κράτη, με εξασθενημένο χρηματοπιστωτικό σύστημα.
Η αλυσιδωτή κρίση χρέους και πιστωτικής ασφυξίας στις χώρες του ευρωπαικού Νότου, όσο και αν οφείλεται στις γνωστές ανισορροπίες της Ευρωζώνης( πλεονασματικές χώρες του πυρήνα εις βάρος των ελλειμματικών περιφερειακών ), οφείλεται και στις στρεβλώσεις που διέπουν το ευρωπαικό χρηματοπιστωτικό σύστημα.
Αναφέρομαι στο φαινόμενο της ισχυρής και μακρόχρονης εξάρτησης των τραπεζών του Νότου, μιμούμενες τις γερμανο-ελβετικές ισχυρές ανταγωνίστριες τους, από τον φθηνό δανεισμό της ΕΚΤ. Αυτό το φαινόμενο τροφοδότησε την εξάπλωση τους πέρα από τις εθνικές τους οικονομίες(πχ, οι ισπανικές τράπεζες στην Λατ. Αμερική, οι ελληνικές στα Βαλκάνια, οι ιταλικές στην Κ. Ευρώπη), αλλά ‘έθρεφε’ και την εμπλοκή του στο θανατηφόρο ταγκό με τα κρατικά ομόλογα των χωρών όπου εδρεύουν. Διότι αυτός είναι από τους βασικότερους παράγοντες ανισορροπίας στα δρώμενα της Ευρωζώνης : ο σφιχτός εναγκαλισμός τραπεζών –κυβερνήσεων, μέσω της μηχανής που καλείται ‘κρατικό ομόλογο’.
Σήμερα, που τα spreads εκτοξεύονται στα ύψη για όλα τα νοτιοευρωπαικά ομόλογα, παρακολουθούν οι πάντες αποσβολωμένοι μια κατάσταση ραγδαίας εξάπλωσης του πιο επικίνδυνου οικονομικού ιού: του ακριβού δανεισμού, που τελικά μετακυλίεται στους πολίτες της Μεσογείου και αρρωσταίνει το κοινωνικό σώμα .
Μπροστά στο δραματικό αδιέξοδο της εποχής, οι Γερμανοί ‘κουμανταδόροι’ των δρώμενων, αλλά και οι υπόλοιποι που τάσσονται μαζί τους, έχουν μόνο έναν αντίπαλο στην παρανοική λογική τους: την Γαλλία, και την στρατηγική που θα χαράξει ο νέος πρόεδρος Ολάντ. Διότι ό άλλος μεγάλος αντίπαλος των Γερμανών (και της εμμονής τους στην λιτότητα ) ,οι κοινωνίες της Μεσογείου, μάλλον έχουν οριστικά αδρανοποιηθεί και πολύ δύσκολα θα σηκώσουν το ανάστημα τους. Η καθήλωση είναι εμφανής, και οι κάλπες απέχουν αρκετά, τόσο για Ισπανούς, Ιταλούς, όσο και για εμάς (άσχετα αν κάποιοι βλέπουν να μην αντέχει η νέα κυβέρνηση) . Οι εκλογές ‘απαγορεύονται’ δια ροπάλου από τους μεγαλοπιστωτές μας. Η δημοκρατία βλάπτει πλέον σοβαρά και τις αγορές, αλλά και τις κρατικές συμπαιγνίες στο Eurogroup και το ΔΝΤ.
Το γερμανο-αυστριακό βιομηχανικό και τραπεζικό κατεστημένο, αλλά και το φαινομενικά απόμακρο πιστωτικό λόμπι του City στο Λονδίνο, ξέρουν ότι η μεσογειακή αναιμία , δεν είναι απλή ίωση, αλλά ανίατη ασθένεια για την ευρωπαική οικονομία.
Ας ελπίσουμε, ότι θα γίνει αντιληπτή η μοναδική-κατά την ταπεινή μου γνώμη- λύση που φαίνεται να είναι η πλέον ανώδυνη διέξοδος από το σπιράλ λιτότητας –ύφεσης. Και είναι μια λύση ‘ευθανασίας’ ή μάλλον μια αφαίρεση του πλέον άρρωστου οργάνου ,στο ευρωπαικό σώμα: του Ευρώ, καρδιά του συστήματος κυκλοφορίας κεφαλαίων και συναλλαγών , αόρατος εγγυητής και τρύπιο δίχτυ ασφαλείας της αλληλεγγύης και της ισότητας ευκαιριών για τους πολίτες της Ένωσης.
Μήπως ήλθε η στιγμή-για όλους τους λαούς της Ευρωζώνης- να το σκοτώσουμε, πριν μας σκοτώσει; Πρωτοσελιδα – Ειδήσεις