ΕΛΛΑΣ ή ΤΕΦΡΑ

Θάνατος είναι οι κάργες που χτυπιούνται
Στους μαύρους τοίχους και στα κεραμίδια.
Θάνατος οι γυναίκες που αγαπιούνται
Καθώς να καθαρίζουνε κρεμμύδια.
Θάνατος οι λεροί, ασήμαντοι δρόμοι
Με τα λαμπρά, μεγάλα ονόματά τους,
Ο ελαιώνας, γύρω η θάλασσα, κι ακόμη
Ο ήλιος, θάνατος μέσα στους θανάτους.
Κ. Καρυωτάκης.
Ποιος Ηγεσίας, ποιος Πεισιθάνατος περιδιαβαίνει στις γειτονιές, πείθοντας συνανθρώπους μας να παραδώσουν την ζωή τους;
Ποια μαύρη Κήρα στέκεται στις αγορές και περιμένει να ρουφήξει τις ψυχές μας;
Για πιο σφάλμα πληρώνουμε αυτό το βαρύ τίμημα;
Σε πιο δικαστήριο οι φίλοι μας , οι συγγενείς μας, οι γείτονες, προσέρχονται αυτόβουλα και χωρίς ν΄απολογηθούν, μόνοι τους, αυτοί οι ίδιοι δικάζουν και καταδικάζουν τον εαυτό τους στην εσχάτη των ποινών;
Για πιο έγκλημα κατηγορούν τον εαυτό τους, για πια παράλειψη τάχα που αξίζει αυτή την τιμωρία;
Γιατί καταδικάζουν μαζί και τα παιδιά τους στην θλιβερή ορφάνια;
Πικραίνουν τους συντρόφους τους, και μαζί δίνουν την μαχαιριά και στην καρδιά των σεβαστών γονιών τους.
Δεν φταίνε οι ίδιοι αν έχασαν την δουλειά τους, αν αναγκάστηκαν να κατεβάσουν τα ρολά στα μαγαζιά τους, ή αν χρωστάνε στις τράπεζες χρήματα, που άλλοτε μπορούσαν να ξεπληρώσουν.
Κανείς δεν περίμενε ότι κυριολεκτικά οι Σάυλωκ της εποχής μας, θα ζητούσαν για την εξόφληση των χρεών, το δέρμα, το σώμα, την ψυχή των δανειζομένων.
Οι ένοχοι γι αυτή την κατάσταση είναι αλλού. Όλοι τους ξέρουμε πια, τους βλέπουμε να βγαίνουν στα κανάλια, ακριβοντυμένοι την αναίδεια και την έπαρση. Την αναισθησία και την οίηση, τον αμοραλισμό και την ανευθυνότητα. Έσυραν την πατρίδα στην υποδούλωση και την απελπισία, την φτώχια και την καταστροφή.
Επιχαίρουν πάνω από τα ερείπια, και με στόμφο υπόσχονται να συνεχίσουν το έργο τους. Δηλαδή κι άλλα ερείπια επί των ερειπίων.
Αντιπαρέρχονται με αδιαφορία τις ειδήσεις για τις καθημερινές αυτοκτονίες των απελπισμένων συμπατριωτών μας, και συνεχίζουν τις φανφάρες τους για την δήθεν σωτηρία της πατρίδας. Μια πατρίδα που αυτοί εκθεμελίωσαν και δήωσαν χρόνια ολόκληρα, ζώντας οι ίδιοι στα δεκάδες οφσοραποκτημένα σπίτια τους, με τα πολυτελή σαλόνια και τα πανάκριβα κορδόνια των κουρτινών τους.
Έκλεψαν και λεηλάτησαν τα πάντα, συναγωνιζόμενοι τα εκατομμύρια των σφαγέων και βιαστών που έφεραν από τα πέρατα της Βαρβαριάς, αρωγούς στο έργο τους.
Πολλαπλή πλέον και ολοφάνερη είναι η επίθεση που δέχεται το Γένος μας. Οι Αννίβες, χρόνια εντός των πυλών, σαλπίζουν τώρα την εξόντωση και τον αφανισμό του Έλληνα.
Και μεις αντί να σαλπίσουμε αντεπίθεση, όπως έκαναν πάντα οι πρόγονοί μας, που τα έβαζαν με υπέρτερες δυνάμεις και νικούσαν, τι κάνουμε;
Όσοι γλυτώνουν το μαχαίρι από τα ξένα κτήνη, μπήγουν μόνοι τους το μαχαίρι στην καρδιά τους, μόνοι βάζουν τη θηλιά στον λαιμό τους, απελπισμένοι ριψάσπιδες της ζωής.
Η ανεργία, τα χρέη, η πείνα, η ασθένεια, το ξέρουμε ότι είναι κακός σύμβουλος. Δύσκολη είναι η κατάσταση για όλους μας, γιατί τελικά όλοι βράζουμε στο ίδιο καζάνι της ανέχειας. Όμως και μια μικρή βοήθεια, ένας καλός λόγος, λίγα χρήματα που μπορούμε να προσφέρουμε, ή λίγα τρόφιμα, μπορούν να σώσουν μια ζωή.
Δεν περισσεύει κανείς μας, πρέπει ενωμένοι να κρατήσουμε γερά, για να περάσουμε κι αυτόν τον αφρισμένο χείμαρρο της Ιστορίας μας, που απειλεί να μας καταπιεί. Κάθε ένας που αποχωρεί από το χαράκωμα, αδυνατίζει την αντίσταση των υπολοίπων.
Το σχέδιό τους είναι να μας αποδεκατίσουν με όλα τα μέσα, δεν πρέπει να τους κάνουμε την χάρη, να προσέλθουμε μόνοι στον αφανισμό μας.
Ας συστρατευτούμε δίπλα στις νέες δυνάμεις που αναδύονται, που έμπρακτα αγαπούν την πατρίδα. Που ανυψώνουν και περιφέρουν την Γαλανόλευκη χωρίς φόβο, αλλά με πάθος νεανικό, πρωτόφαντο, ελπιδοφόρο.
Ας προσφέρουμε όποια βοήθεια μπορεί ο καθένας μας και το κυριότερο, ας τιμωρήσουμε αμείλικτα , με όλους τους τρόπους τους υπαίτιους, φυσικούς και ηθικούς αυτουργούς, της εθνοκτονίας.
Η 17η Ιουνίου είναι η ύστατη ελπίδα, η επιτακτική ανάγκη, το Πάρθιον βέλος, η τελευταία σαϊτιά, την στιγμή που μας έχουν ξεγράψει. Εμείς αποφασίζουμε αν αυτές είναι οι τελευταίες μέρες τις Πομπηίας, ή η απαρχή μιας νέας Εθνικής Παλιγγενεσίας.
Ή θα αναγεννηθούμε μέσα από την τέφρα, ή θα μας σκεπάσει ύπουλα και αδυσώπητα.
Με εκτίμηση,
Αγγελική Π.