«θα πάω στο χωριό μου να δω τη μάνα μου»

Δεν πάνε πολλές ημέρες που έγινα αυτήκοος μάρτυρας στην ακόλουθη συζήτηση. κάποιος είπε: «θα πάω στο χωριό μου να δω τη μάνα μου». «Πόσων χρόνων είναι;» τον ρώτησαν. «Δεν ζει, έχει πεθάνει πριν από 42 χρόνια. Θα της πάω μερικά λουλούδια, θα της ανάψω το καντήλι, θα μιλήσω μαζί της, θα γεμίσω τις μπαταρίες μου και θα γυρίσω ανανεωμένος στη δουλειά μου». Παρέμεινα άφωνος. Τι μεγαλείο ψυχής! Δεν υπάρχουν λόγια να περιγράψει κανείς τα συναισθήματα και την ευγνωμοσύνη του γιού προς την μητέρα που τον γέννησε με πόνους, που τον ανάθρεψε με στερήσεις και λαχτάρες, που ξενύχτησε στο προσκέφαλό του στις παιδικές του αρρώστιες, που χαιρόταν με τις χαρές του και έκλαιγε με τις λύπες του. Ασφαλώς από εκεί ψηλά που την έχει τοποθετήσει ο Ύψιστος, η εν λόγω μάνα θα χαίρεται και θα καμαρώνει το λεβέντη γιό της.
Όλοι γνωρίζουμε, αφού όλοι έχουμε μάνα, ότι η Μάνα είναι το πιο τρυφερό και αγαπητό πλάσμα πάνω στη γη. Όλοι γνωρίζουμε ότι η Μάνα είναι η δεύτερή μας καρδιά, που μας καταλαβαίνει και μας πονάει περισσότερο από κάθε άλλο ανθρώπινο πλάσμα. Αλήθεια, πόσοι από εμάς αναγνωρίζουμε την αξία της Μάνας και της δείχνουμε την ευγνωμοσύνη μας; Καμιά Μάνα δεν περιμένει από το παιδί της «πληρωμή». Ένας καλός λόγος, ένα τρυφερό χάδι, είναι η πλήρης ανταμοιβή της. Ικανοποίησή της να είναι τα παιδιά της, τα βλαστάρια της όπως λέει, ευτυχισμένα, ακόμα και αν για βιοποριστικούς ή άλλους λόγους βρίσκονται μακριά της. «Να λάμπει ο ήλιος κι ας λάμπει στα βουνά», λέει η τα πάντα συγχωρούσα μάνα.
Μπορούν άραγε να εκτιμηθούν με υλικές αξίες τα μαργαριτάρια που βγαίνουν από τα μάτια της και κατρακυλούν στα μάγουλά της, όταν το παιδί της φεύγει για σπουδές ή για οτιδήποτε άλλο από κοντά της ; Αλλά είναι τόσο γεμάτη με συναισθήματα αυτοθυσίας η καρδιά της, ώστε να μην περισσεύει χώρος για κάτι και για τον εαυτό της. Μοιάζει με κεράκι που άλλο σκοπό δεν έχει παρά να λιώνει σκορπώντας τη θαλπωρή ολόγυρά του. Χαρακτηριστικό το παρακάτω πραγματικό περιστατικό, όπως είχε γραφτεί στην εφημερίδα «Ελευθεροτυπία» της 3-11-1999: Σε ένα μικρό χωριουδάκι της ορεινής Ηλείας, ζούσε ήρεμα μια 87χρονη γριούλα. Κάποια μέρα έφτασε το άσχημο μαντάτο ότι ο μεγάλος της γιος που ζούσε στην Αθήνα, χτυπημένος από ανίατη αρρώστια, είχε ελάχιστη ακόμα ζωή. Τότε η γριούλα πήρε τη μεγάλη απόφαση : «Θα πάω πρώτη στον Άδη να τον περιμένω. Να ετοιμάσω στο σπλάχνο μου ζεστό φαγητό και καθαρά ρούχα» είπε και από εκείνη τη στιγμή έκλεισε το στόμα αρνούμενη πεισματικά να λάβει τροφή, ώσπου επήλθε το μοιραίο…!
Αυτή λοιπόν η ημέρα (β΄ Κυριακή του Μάη), που μετά το Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο καθιερώθηκε να τιμάται η γιορτή της Μητέρας, ας γίνει για όλους μας μέρα περισυλλογής. Να στρέψουμε τα μάτια μας στη θέση της καρδιάς μας. Να δούμε πόση αγάπη και αφοσίωση έχουμε μέσα μας για αυτήν που μας χάρισε τη ζωή και μας έδωσε τα βασικά εφόδια , που ποτέ δεν έπαψε και δεν θα πάψει να πονάει για μας. Ας μην ξεχνάμε ότι Μάνα είναι μόνο μία και ας τη βάλουμε στον πιο ψηλό θρόνο που της αξίζει: στην καρδιά μας.
Δημήτρης Παν. Τσιώρος
Παρθένι Αρκαδίας
Xρόνια πολλά στο ιερότερο πλάσμα [youtube http://www.youtube.com/watch?v=U4j_HEwLm_I] Πρωτοσελιδα – Ειδήσεις