Ο Δελαστικ, η επόμενη μέρα, η ομογένεια και οι κίνδυνοι.

Δύο άρθρα που μας προτείνει ο Δρ. Δημοσθένης Κωνσταντάτος και παραθέτουμε αυτούσια.
Προσέξτε την ψυχρή ανάλυση της επόμενης ημέρας από τον Γ. Δελαστικ, που αδυνατούμε να πιστέψουμε ότι συγχνωτίζεται με τις παρακρατικές κουκούλες, ενώ έχει τόσο κρυστάλλινη σκέψη. Διαβάστε:
Γράφει ο ΓΙΩΡΓΟΣ ΔΕΛΑΣΤΙΚ
Αργεί πολύ η Ανάσταση
Η ισοδυναμία των δύο «στρατοπέδων» θα βαθύνει περισσότερο τον διχασμό της ελληνικής κοινωνίας«Eθνος» 14/4
Το Πάσχα έρχεται δίχως Ανάσταση για τους Ελληνες τα τελευταία χρόνια: 2010, 2011, 2012… Αντιθέτως, ο λαός μας σταυρώνεται και ξανασταυρώνεται σε μια ατέλειωτη πορεία
προς έναν όλο και πιο κακοτράχαλο Γολογθά, ζώντας μια Μεγάλη Παρασκευή που δεν δείχνει να έχει τέλος. Φέτος όμως η κατάσταση έχει μια σοβαρή ιδιομορφία. Ο ελληνικός λαός θα ερωτηθεί μέσω των πρόωρων βουλευτικών εκλογών αν θέλει να συνεχίσει να σηκώνει τον σταυρό του Μνημονίου. Οτιδήποτε και αν ψηφίσει με οποιοδήποτε κριτήριο, θα δώσει παράλληλα και υποχρεωτικά απάντηση και στο ερώτημα αυτό. Τα δικά μας πάθη δεν προβλέπουν ρόλο Πόντιου Πιλάτου. Το μαρτύριο των Ελλήνων είναι δημοκρατικό. Εχουν το δικαίωμα να ψηφίσουν αν θέλουν να συνεχίσουν να το υφίστανται.
Ο λαός θα μιλήσει και θα διαμορφώσει καθοριστικά το πολιτικό τοπίο για τα επόμενα χρόνια. Αν εγκρίνει τη συνέχιση της ασκούμενης πολιτικής υπερψηφίζοντας τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ και τους δώσει εντολή να συνεχίσουν τη συγκυβέρνηση με τη Δεξιά αυτή τη φορά σε πρώτο ρόλο, δεν θα έχει φυσικά δικαίωμα να διαμαρτύρεται για τις συνέπειες.
Αν απορρίψει την πολιτική αυτή δίνοντας υψηλότερο ποσοστό σε πάσης φύσεως αντιμνημονιακά κόμματα, οφείλει να ετοιμαστεί για τη σκληρή αναμέτρηση με τη Γερμανία, την ΕΕ και το ΔΝΤ που βεβαίως καθόλου δεν πρόκειται να ενθουσιαστούν από την ανατροπή της γραμμής που επέβαλαν στις κυβερνήσεις του Γιώργου Παπανδρέου και του Λουκά Παπαδήμου, με τη συναίνεση φυσικά των κυβερνήσεων αυτών. Εύκολος δρόμος δεν υπάρχει. Είτε μαρτυρική πορεία ζόφου άγνωστης διάρκειας είτε σκληρός πόλεμος μέχρις εσχάτων αβέβαιης έκβασης. Χορός στα ροδοπέταλα δεν είναι καμία από τις δύο επιλογές που έχει το εκλογικό σώμα.
Θεμελιώδης διαφορά όμως ότι αυτή τη φορά, έστω και υπό το κράτος τεχνητών ή πραγματικών εκβιαστικών διλημμάτων, η επιλογή θα ανήκει εν πολλοίς στον ελληνικό λαό. Αυτός θα αποφασίσει, αυτός θα υποστεί και τις συνέπειες της απόφασής του. Μέχρι τώρα ισχυρίζεται δικαίως ότι εξαπατήθηκε το φθινόπωρο του 2009 από τον Γ. Παπανδρέου, ο οποίος άλλα υποσχέθηκε και τα εντελώς αντίθετα έκανε. Τώρα όμως οι πάντες γνωρίζουν και τι είναι το Μνημόνιο και τι συνέπειες έχει στη ζωή τους.
ΠΑΣΟΚ – ΝΔ δεν κρύβουν τίποτα αυτή τη φορά. Τάσσονται αναφανδόν υπέρ του Μνημονίου και συγκυβέρνησαν πάνω στη βάση αυτή επί πέντε μήνες, επιδεικνύοντας εμπράκτως τι προτίθενται να κάνουν σε ακόμη σκληρότερη εκδοχή, αν επανεκλεγούν για να συγκυβερνήσουν πάλι. Υποστηρίζουν ότι η άσκηση αυτής της πολιτικής είναι μονόδρομος. Δεν έχει σημασία αν αυτό είναι σωστό ή λάθος. Σημασία έχει ότι όποιος υπερψηφίζει τα δύο κυβερνητικά κόμματα αποδέχεται τον ισχυρισμό τους και τους δίνει εντολή να συνεχίσουν την εφαρμογή αυτής της πολιτικής.
Την επομένη των εκλογών τίποτα σε πολιτικό επίπεδο δεν θα είναι ίδιο όπως πριν από τις 6 Μαΐου. Αν ΝΔ και ΠΑΣΟΚ αποσπάσουν τη λαϊκή πλειοψηφία, οι Ελληνες θα έχουν αποδεχτεί τη νέα θέση στον διεθνή συσχετισμό δυνάμεων που τους υπαγορεύουν το Βερολίνο, η ΕΕ και το ΔΝΤ. Αν τα αντιμνημονιακά κόμματα συγκεντρώσουν πάνω από το 50% των ψήφων, τότε δεν θα ανατραπεί μόνο η πολιτική του Μνημονίου. Θα έχει ταυτόχρονα καταλυθεί το πολιτικό σκηνικό της μεταπολίτευσης υποχρεωτικά, αφού το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ που αθροιστικά επί 35 χρόνια έπαιρναν μαζί ποσοστό 80% ή και περισσότερο, θα έχουν μετατραπεί από κοινού σε μειοψηφία μέσα στον λαό.
Επικίνδυνη κατάσταση θα προξενήσει ενδεχόμενη λίγο – πολύ ισοδυναμία σε ψήφους των δύο στρατοπέδων. Κάτι τέτοιο θα βαθύνει ανειρήνευτα τον διχασμό της ελληνικής κοινωνίας, ο οποίος ήδη υφίσταται. Το ζήτημα δεν είναι ο μέσω τεχνασμάτων του εκλογικού νόμου σχηματισμός όπως όπως μιας κυβέρνησης που θα προωθήσει την πολιτική του Μνημονίου, αλλά η απόσπαση λαϊκής πλειοψηφίας υπέρ της πολιτικής αυτής. Χωρίς τη συναίνεση του λαού, οι συγκρούσεις ενδέχεται να οξυνθούν υπέρμετρα. Εν αναμονή της ετυμηγορίας, λοιπόν.
===============================================================
Αμήχανοι Ελληνοαμερικανοί
Παρακολουθούν με αμφιθυμία τα τεκταινόμενα στην Ελλάδα
Της Μαργαριτας Πουρναρα
Τα μεγάλα κύματα του ωκεανού έσκαγαν σε μια τεράστια αμμώδη παραλία, μπροστά στο ξενοδοχείο Ritz Carlton, στο Παλμ Μπιτς της Φλόριντα. Ο καιρός συννεφιασμένος, αλλά αυτό δεν εμπόδιζε κάποιους να κολυμπούν. Χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά από τα προβλήματα της Ελλάδας, μερικοί από τους ισχυρότερους οικονομικά Ελληνοαμερικανούς πραγματοποιούσαν την ετήσια συνάντηση της οργάνωσης Leadership 100. Ο θεσμός, που ιδρύθηκε το 1984 από τον Αρχιεπίσκοπο Ιάκωβο υπέρ των δράσεων της Ελληνορθόδοξης Εκκλησίας της Αμερικής, μετράει σήμερα πάνω από 850 μέλη.
Απαραίτητη υποχρέωση με την εγγραφή είναι η καταβολή, τουλάχιστον, 100.000 δολαρίων. Η οργάνωση δεν έχει κερδίσει τυχαία την εμπιστοσύνη. Κάνει σοβαρό φιλανθρωπικό έργο, στηρίζει τα ελληνικά σχολεία στην Αμερική, δίνει υποτροφίες. Κοντολογίς, αποτελεί ένα υπόδειγμα για τη διαχείριση των πόρων που συγκεντρώνει.
Αποστασιοποιημένοι
Ωστόσο, η γενναιόδωρη ελληνοαμερικανική ελίτ παρακολουθεί με αμηχανία και από απόσταση τις εξελίξεις στην Ελλάδα. Οι λόγοι είναι πολλοί, όπως αναφέρουν μερικοί από τους σημαντικότερους Ελληνοαμερικανούς στην «Κ», που ταξίδεψε στην Φλόριντα.
Κατ’ αρχάς, όπως ξεκαθαρίζουν, ο Ελληνισμός της Αμερικής στάθηκε πάντα στο πλευρό της Ελλάδας, σε όλες τις δύσκολες στιγμές του 20ού αιώνα. Γι’ αυτό και το ερώτημα γίνεται πιο επιτακτικό: Τι προτίθεται να κάνει σε αυτή τη συγκυρία; Στη συνάντηση του Leadership 100, στις επίσημες ομιλίες, το θέμα ήταν «ηχηρά απόν». Στις κατ’ ιδίαν συζητήσεις μονοπωλούσε το ενδιαφέρον. Ενδεικτική στάση της αμφιθυμίας απέναντι στο πρόβλημα. Γιατί απέφυγαν να συζητήσουν ανοιχτά το θέμα της κρίσης, προτιμώντας να βάλουν στο πρόγραμμα ομιλίες για τη Μάχη της Κρήτης και την Επιστροφή των Μαρμάρων του Παρθενώνα;
Για τους Ελληνοαμερικανούς, ο τόπος καταγωγής είναι σαν καθρέφτης. Οταν η Ελλάδα τα πάει καλά, τους δείχνει ισχυρούς και όμορφους. Οταν όμως η χώρα διασύρεται και λοιδορείται από τα διεθνή ΜΜΕ, τότε δεν θέλουν να αντικατοπτρίζονται. «Στην πολυεθνοτική Αμερική, όπου όλοι έχουν κάποια μακρινή ρίζα, όλοι είναι μετανάστες, θέλουν να υπερηφανεύονται για τον τόπο τους. Η επιτυχία των Αγώνων του 2004 ήταν τεράστιο καύχημα για την ομογένεια, που ένιωσε πολύ πιο κοντά στην Ελλάδα. Σήμερα τα πράγματα είναι πολύ διαφορετικά», λέει στην «Κ» ο Δημήτρης Ρομποτής που εκδίδει το ομογενειακό περιοδικό ΝΕΟ. «Η σχέση των περισσότερων Ελληνοαμερικανών ή Ελληνογεννημένων που ζουν στις ΗΠΑ με την Ελλάδα είναι συχνά τραυματική, από απλά μέχρι και σοβαρά ζητήματα», μας λέει ο καθηγητής πανεπιστημίου Σταμάτης Καρταλόπουλος στη συνάντηση του Παλμ Μπιτς: «Γνωρίζω πολλές περιπτώσεις Ελληνοαμερικανών που προσπαθούσαν επί χρόνια να πάρουν την υπηκοότητα και ταλαιπωρούνται από την ελληνική γραφειοκρατία».
Σε όλα αυτά προσθέστε και τις δεκάδες αποτυχημένες επενδυτικές απόπειρες των Ελληνοαμερικανών που έχουν αποφασίσει κατά καιρούς να δοκιμάσουν την τύχη τους στη χώρα μας, γεγονός που τους εμποδίζει ψυχολογικά να κάνουν δωρεές και να δώσουν αυθόρμητα οικονομική στήριξη. «Δεν είναι δίκαιο να συγκρίνουμε τους σημερινούς Ελληνοαμερικανούς με τους παππούδες τους. Ομως και η σημερινή 2η, 3η γενιά προσπαθεί να βοηθήσει με αμερικανικό τρόπο, δηλαδή επενδύοντας, αλλά βρίσκει ανυπέρβλητα εμπόδια», λέει ο Μανώλης Βεληβασάκης, που διετέλεσε αντιπρόεδρος του κατασκευαστικού κολοσσού Θόρντον – Τομασέτι και είναι πρόεδρος στην Παγκρήτια Ενωση Αμερικής.
«Το να γράψεις μια επιταγή για να βοηθήσεις την Ελλάδα είναι το πιο εύκολο πράγμα. Μετά όμως δεν έχεις ιδέα πού θα πάνε τα χρήματά σου. Οπως στις πυρκαγιές του 2007, που τα ποσά που δώσαμε οι Ελληνες Αμερικής και Αυστραλίας έγιναν νέο δημαρχιακό μέγαρο», λέει ένας επιφανής Ελληνοαμερικανός που θέλει να κρατήσει την ανωνυμία του.