The bondholder
Προς Όλους τους πραγματικά αντιστεκόμενους του πολιτικού συστήματος που ψάχνουν λύσεις εφαρμόσιμες.
Ο James Dimon Πρόεδρος και διευθύνων Σύμβουλος της JP Morgan στην Αμερική είναι Έλληνας τρίτης γενιάς. Το 1999 αφού έφτιαξε την CITY BANK απολύθηκε από τον άνθρωπο που μαζί για 20 χρόνια δημιούργησαν αυτό τον κολοσσό. Μου ζήτησε και ήρθε στην Ελλάδα –όνειρο μιας ζωής- με σκοπό να δημιουργήσει μια επενδυτική τράπεζα. Μάλιστα έφερε και την οικογένεια του για ένα μήνα.
Η επενδυτική αυτή τράπεζα θα αναλάμβανε να είναι η τράπεζα που θα έφερνε ομογενείς επενδυτές στην Ελλάδα.
Πήγαμε σε διαφόρους οικονομικούς παράγοντες, πολιτικούς, τραπεζίτες για δυο εβδομάδες. Στο σπίτι που είχε νοικιάσει στην Σαντορίνη ένα βράδυ του ήρθε μια ιδέα (είχε γρήγορα καταλάβει το παιχνίδι που παιζόταν). Να δημιουργήσει ένα μικτό κρατικό/ιδιωτικό οργανισμό που θα είχε την ευθύνη να διεκπεραίωση όλες της διαδικασίες -που το σάπιο αυτό κράτος είχε δημιουργήσει- ώστε ο μελλοντικός επενδυτής να έχει μόνο ένα σημείο αναφοράς για ότι χρειαζόταν από την πολιτεία. Σε συνεργασία με την τράπεζα αυτός ο οργανισμός θα είχε ένα ολοκληρωμένο πακέτο υποστήριξης για τις επενδύσεις στην Ελλάδα.
Ένα επενδυτικό «ΚΕΠ».
Στο καρνέ του είχε την αφρόκρεμα τις Ελληνικής Ομογένειας- ήταν αντιπρόεδρος της CITY BANK στην μαμά εταιρεία. Κάναμε τηλεφωνήματα και το ενδιαφέρον μεγάλο. Και κεφάλαια για την επενδυτική τράπεζα από ότι θυμάμαι πάνω από τρία δις Δολάρια και προτάσεις για γιγάντιες επενδύσεις πχ Disney Park μεγαλύτερο από το Παρίσι γιατί θα είχε και θαλάσσιο πάρκο- 7000 θέσεις εργασίας από μια πρόταση.
Περάσαμε τις επόμενες τρεις εβδομάδες μιλώντας σε αρκετά μεγάλα κλιμάκια -πολιτικούς, τραπεζίτες (που σήμερα παρουσιάζονται σωτήρες ).
Το μόνο που δεν έκαναν ήταν να τον ρίξουν στην θάλασσα. Έβλεπαν ότι μ’ αυτή την ιδέα δεν θα μπορούσαν να ταλαιπωρούσαν τους μελλοντικούς επενδυτές ώστε να μην γίνουν επενδύσεις στην Ελλάδα( ένας ξεκάθαρος σκοπός ), δεν θα υπήρχαν μίζες αλλά και οι γνώσεις του και οι γνωριμίες του θα έδειχναν πόσο ανίκανοι αυτοί είναι.
Μετά από τέσσερεις εβδομάδες έφυγε. Γύρισε στην Αμερική έγινε Πρόεδρος της First Bank του Σικάγου και μετά από εξαγορά Πρόεδρος της JP MORGAN. Όταν ξέσπασε η κρίση το 2008 ήταν ο πρώτος σύμβουλος του Ομπαμα.
Σ’ αυτόν τον άνθρωπο ένας « μεγάλος» Έλληνας τραπεζίτης που τον βάφτισαν και αείμνηστο είπε
«τι θέλεις να έρθεις στην Ελλάδα; δεν είσαι καλυτέρα στην Αμερική;»
Τον έδιωξε.
Και ένα δεύτερο παράδειγμα. Ένας πολύ στενός φίλος Έλληνας είναι υποψήφιος για NOBEL στην βιοχημεία. Γιατρός ερευνητής στο Harvard και σε δυο αλλά Πανεπιστήμια. Παίρνει 200-250 εκ. δολάρια το χρόνο επιδοτήσεις μόνο από φαρμακευτικές εταιρείες. Ήθελε να φτιάξει ένα ερευνητικό κέντρο στην Ελλάδα που θα απασχολούσε πάνω από 300 Έλληνες επιστήμονες. Έφυγε μετά από τρεις μήνες συνεχούς απογοήτευσης . Τα λαμόγια ήθελαν να τον βάλουν κάτω από Έλληνα καθηγητή και η δικαιολογία ήταν ότι το κέντρο πρέπει να είναι συνδεδεμένο με νοσοκομειακό Πανεπιστήμιο. Και να μην ξεχάσω. Δεν αναγνώριζαν κάποια από τα πτυχία του.
Γιατί αυτά τα παραδείγματα; Γιατί δείχνουν την πραγματική αιτία που οδήγησαν τον άνθρωπο να τραβήξει την σκανδάλη στο Σύνταγμα.
Μου το είπε ένας άλλος πολύ μεγάλος επενδυτής /τραπεζίτης «η Ελλάδα έχει την χειρότερη ελίτ του κόσμου»
Υπάρχει μια διαχρονική ελίτ (έλληνες επιχειρηματίες, Έλληνο Αιγύπτιοι και Κύπριοι (γιατί μιλούσαν καλά τα Αγγλικά) πολιτικά λαμόγια, κολεγιόπαιδα – υπάρχουν και πολλές εξαιρέσεις φυσικά) που σταματάει κάθε προσπάθεια να γίνουν επενδύσεις στην Ελλάδα για να μπορεί μόνο αύτη να πάρει τα κέρδη της από τον Ελληνικό λαό και να τα κάνει καταθέσεις στην Ελβετία αντί να τα επανεπενδύσει στην χώρα. Όχι μόνο αυτό. Τα δικά της τα παιδιά τα σπουδάζει στην Ελβετία και στην Αγγλία και δεν επιστρέφουν πίσω για να δώσουν ένα μικρό κομμάτι από αυτά που ηθικά χρωστούν στην χώρα που τους δημιούργησε. Και αυτά τα παιδιά γυρίζουν στα σαλόνια του κόσμου και λένε
« η Ελλάδα είναι μόνο για διακοπές»
Έτσι αποθαρρύνουν τους ανθρώπους που πραγματικά έχουν αγάπη και νοσταλγία γ’ αυτόν τον τόπο και θέλουν να επενδύσουν σ’ αυτή την προδομένη χώρα. Το αποτέλεσμα ανεργία 50% για την νεολαία μας. Και ποσοστό φτώχειας η κοινωνικού αποκλεισμού για ελληνόπουλα, 34,7% (UNICEF).
Μέχρι να βρούμε τρόπο να παλέψουμε αυτό το θηρίο όλα τα οικονομικά προγράμματα θα μείνουν στο χαρτί.
Όμως μέσα στα παραπάνω παραδείγματα υπάρχουν και κάποιες σκέψεις το πώς να το παλέψουμε. Αυτά πιο αναλυτικά σ’ άλλο άρθρο.
