Η προσέγγιση του μέλλοντος μέσα από το αίμα των ηρώων του χθες.

1821, 2012. Επέτειος της Ελληνικής Επανάστασης, σκλαβιά και ταπείνωση του 1821 παντρεύονται με την απαξιωτική εικόνα του 2012 και με τους ‘τεμπέληδες και άχρηστους Έλληνες’. Εικόνες από το παρελθόν, ξεθωριασμένες φωτογραφίες ηρώων, κι εμείς εδώ να φαντάζουμε το θαμπό μέλλον με δυστυχία, ασάφεια και ανασφάλεια μέσα στο σκότος της σπηλιάς του Πλάτωνος. Ζώντας στο ίσως που θα συμβεί αύριο και στο φόβο που μας περιμένει μετά! Αναπολώντας πλέον αμυδρά το Θούριο του Ρήγα Φεραίου και το όραμά του σχεδόν να το έχουμε ξεχάσει. Το αίμα των ηρώων από την αρχή της φυλής των Ελλήνων να στοιχειώνει τα έγκατα της ψυχής μας, γιατί δε βρήκε τη λύτρωση και τη δικαίωση.
Ζώντας με το μίσος και την οργή των λαών, την υπεροψία του τίποτα και την εγωμανία των παρά – .. πολιτικών – κρατικών – θρησκευτικών και εγκάθετων. Ζώντας με το φόβο να μη
κριθείς, οδηγήθηκες να είσαι αδρανής. Ζώντας χωρίς ζωή, έμεινες νεκροζώντανος στους τοίχους του σπιτιού σου και στην ευχαρίστηση του ζωντανού τάφου σου. Ζώντας χωρίς ιδανικά, τώρα ικετεύεις για δανεικά. Ζώντας κινούμενος στο πουθενά, έχασες την πυξίδα σου και στο γκρεμό πηγαίνεις. Ζητώντας το χέρι του Θεού να ρθεί να σε σηκώσει, από αλλού όμως πιάστηκες κι αυτό σε πάει κάτω! Και τώρα πώς απορείς για όλα αυτά που υστερείς έναντι των λοιπών λαών, όταν εσύ θα είσαι αυτός που χειροκροτεί για χάριν του άρτου και των θεαμάτων;
Πού πήγαν και θαφτήκαν τα όνειρα και το αίμα των ηρώων μας για ανεξαρτησία και για ελεύθερη ζωή, παρά σαράντα χρόνια σκλαβιά και φυλακή;;; Πού πήγαν όλες αυτές οι θυσίες εδώ και διακόσια χρόνια σχεδόν; Πού χαθήκαν οι αγώνες μέσα στην ίντριγκα και στη δολοπλοκία των ημέτερων και παραλίγο να μην είχαμε ελευθερωθεί ποτέ; Πού πήγαν οι υπέρογκοι δανεισμοί δήθεν για τον αγώνα, που σταμάταγαν στα πουγκιά των συμβαλλομένων εν ονόματι του Έθνους; Πού πήγαν οι εκστρατεύσαντες φιλέλληνες εν ονόματι του αρχαίου ελληνικού κάλλους και τους οδήγησες σαν πρόβατα επί σφαγή στη μάχη του Πέτα; Πού πήγαν τα αρχαία αγάλματα πού τα πουλούσες Έλληνα αγωνιστή στους ξένους για να γεμίσεις το πουγκί σου; – Έχουμε κι άλλα… Θα σκάψουμε και θα βρούμε κι άλλα να πουλήσουμε…- Και απορείς και επαιτείς την επιστροφή των απανταχού στον πλανήτη αρχαίων γλυπτών, όταν εσύ τα έδωσες με τις ευλογίες σου! Όταν εσύ δεν μπορείς να προστατεύσεις ούτε τα παρόντα και στα αρπάζουν μέρα μεσημέρι από τα μουσεία. Μοιάζεις με τη μάνα που πούλησε το παιδί της και τώρα κλαίει με μαύρο δάκρυ για το σπλάχνο που ποτέ της δε γνώρισε και θέλει πίσω.
Πού πήγε η διεθνής ονομασία που μέσα είσαι Έλληνας και έξω είσαι Γραίκος. Τούτη η χώρα Ελλάς – Ελλάδα λέγεται ή μήπως είναι η Γραικιά (Greece) με τους γραικύλους σκλάβους της;
Γιατί απορείς όταν φυλάκισες τον ελευθερωτή σου τον Κολοκοτρώνη και όχι μόνον, τον αποφυλάκισες να σε ελευθερώσει και αφού σε ελευθέρωσε μετά τον ξαναφυλάκισες και τον σάπισες στη φυλακή, γιατί δεν σου άρεσε ο τρόπος σκέψης του! Γιατί ψάχνουμε να διορθώσουμε τα λάθη του κοντινού παρελθόντος, ενώ γνωρίζουμε καλά ότι τα θεμέλια του σύγχρονου ελληνικού κράτους τοποθετήθηκαν με λάθος τρόπο και σαθρά υλικά;
Γιατί αναρωτιέται όλος ο πλανήτης που η Ελλάδα δεν πέφτει; Γιατί μπορεί όλα τα θεμέλια να ήταν σαθρά και στραβά, αλλά ο αρμός που τα έσφιξε και τα έδεσε είναι το αίμα που ποτίστηκε το έδαφος και έχει ρίζες το αθάνατο δέντρο της ελευθερίας, της ζωής και της ανεξαρτησίας! Ο Στρατηγός Μακρυγιάννης έλεγε ότι: «Κι αν η τύχη μας έχει τους Έλληνες πάντοτε ολίγους. Ότι αρχή και τέλος, παλαιόθε και ως τώρα, όλα τα θεριά πολεμούν να μας φάνε και δεν μπορούνε. Τρώνε από μας και μένει και μαγιά. Και οι ολίγοι αποφασίζουνε να πεθάνουν. Και όταν κάνουν αυτήνη την απόφαση, λίγες φορές χάνουν και πολλές φορές κερδαίνουν.».
Με αυτά τα λόγια Ελλάδα πίστεψε, κάνε την εσωτερική σου ψυχική επανάσταση και ανέβα στα σκαλοπάτια της αθάνατης δόξας για μία τελευταία φορά!!!
Με προβληματισμό, τιμή και πίστη
Αβέλλας Ν. Μιχαήλ
Αν δημοτικός Σύμβουλος Δ. Τεμπών – αστυνομικός – Μακρυχώρι Λάρισας