Ο εσμός των κρατικοδίαιτων παρασίτων, που θα τα αγνοούσε ακόμη και ο θυρωρός της πολυκατοικίας τους, αν δεν υπήρχε ο ανέκαθεν απρόσεκτος σύζυγος της Μαργαρίτας, «εκλέγει» τον διάδοχο του προϊόντος αυτής της «απροσεξίας». Και συγκινείται σφόδρα ακούγοντας απύθμενης θρασύτητας διηγήσεις για την «προσφορά» του Κινήματος, για τις «θυσίες» του Προέδρου, για τα μοναδικά επιτεύγματα της πράσινης «διακυβέρνησης», για…, για…, για…Συζητούν ενθυμούμενοι, ενθυμούνται αλληλοθαυμαζόμενοι, και αλληλοθαυμάζονται αλληλοκαρφωνόμενοι οι σύντροφοι, παραμένοντας όμως πάντα (συν-τρεφόμενοι) «σύν-τροφοι» στη νομή του «πρυτανείου»…
Χειροκροτούν εκστασιασμένοι κάθε αναφορά στα «κατορθώματα» του Αρχηγού και των Πραιτωριανών του, καθώς οι «επίσημες» ερμηνείες αυτών των «κατορθωμάτων» αποτελούν «χιμαίρας ἀξίας νὰ διηγῶνται μόνον ἐν ταῖς χειμεριναῖς συνελεύσεσι τῶν γραϊδίων»*. Και, οποία η κατάπτωση για τον Καθηγητή που εκτελωνίζει τις φιλοδοξίες του σε μια τέτοια διαδοχή, αποτελώντας όχι το σκεύος της λαϊκής εκλογής, αλλά το θλιβερό αποκύημα μιας τέτοιας χειμερινής συνελεύσεως (πολιτικών) γραϊδίων…
* (το παράθεμα από την «Απολογία» του Ιωσήπου Μοισιόδακος)
οπωπητήρ