Γράφει ο Πρώην σοσιαλιστής τύπου ΠΑΣΟΚ.
Γιατί εμείς γίναμε γελοίοι; Γιατί αλήθεια εμείς καταντήσαμε οι τελευταίοι της Ευρώπης;
Ασφαλώς και ο Γιώργος Νταλάρας είναι ένας καλός τραγουδιστής, ασφαλώς και ο παππούς μου ήταν ένας καλός παππούς, ασφαλώς και ο Ρωχάμης ήταν ένας καλός παράνομος, ασφαλώς και ο Σουβλατζής της γειτονιάς είναι ένας καλός σουβλατζής, όμως γιατί αλήθεια ενώ όλοι είναι καλοί στην δουλειά τους, μερικοί επιλέγουν να παραμείνουν καλοί μόνο στην δουλειά τους, ενώ μερικοί άλλοι νομίζουν ότι αφού είναι καλοί σε ένα αντικείμενο ξέρουν και όλα τα υπόλοιπα;
Κάπου εδώ νομίζω κρύβετε η αιτία τις γελοιοποιήσεις μας και της κατάντιας μας ως λαός.
Είμαστε ανισσόροποι, αυτό είναι, χάσαμε το μέτρο και την επαφή με τον πραγματικό κόσμο, δεν είμαστε τρελοί, όμως κυριαρχούμαστε από τρελές ιδέες, τις οποίες νομίζουμε ως ρεαλιστικές.
Σχεδόν γίναμε όλοι τζογαδόροι, όσα πάνε και όσα έρθουν, δηλαδή, έλλειψη συναίσθησης και προγραμματισμού.
Οι Ιταλοί δήμαρχοι, έχοντας συναίσθηση της πραγματικότητας, δώρισαν συμβολικά τον μισθό τους στην Ελλάδα, και με πραγματικό δάκρυ στα μάτια, έδειξαν να αντιλαμβάνονται την πραγματικότητα.
Η Ιταλός υπουργός, με δάκρυα στα μάτια, ανακοίνωσε την απόφαση της για περιστολή των μισθών, δείχνοντας να έχει πλήρη συναίσθησει και κατανόηση της πράξεις της.
Ο Πούτην με δάκρυα στα μάτια, ευχαρίστησε τον λαό, δείχνοντας έτσι ότι αντιλαμβάνεται το μέγεθος της ευθύνης.
Στην Ισλανδία, ο πρωθυπουργός οδηγείτε σε ιδικό δικαστήριο για να δώσει εξηγήσεις γιατί από την θέση ευθύνης που είχε, δεν έπραξε τα δέοντα.
Αυτά συμβαίνουν σε χώρες και από πολιτικούς που έχουν συναίσθησει του τι σημαίνει, Κράτος Λαός ευθύνη, εθνική κυριαρχία, και τα ψάρια του αιγαίου, κύριε Νταλάρα.
Αυτό είναι που δεν έχουν κατανοήσει ακόμη και σήμερα, ούτε ο δήμαρχος Ιλίου, ούτε ο Νταλάρας, ούτε και όλοι αυτοί που δεν βρίσκουν εξήγηση του γιατί τα δωρεάν τραγούδια του Νταλάρα, δεν συνεπαίρνουν πλέον τον λαό.
Ας μην ξεχνούμε ότι ο Νταλάρας έδινε συναυλίες και για την Κύπρο, όμως δεν έλυσε το Κυπριακό.
Ας μην ξεχνούμε ότι ο Νταλάρας, έκανε συναυλίες στον άγιο Κωνσταντίνο, όμως έτσι δεν λύθηκε ούτε και το μεταναστευτικό πρόβλημα.
Ας μην ξεχνούμε, ότι αν δεν είμαστε εμείς κυρίαρχοι στον τόπο μας, θα έρθουν άλλοι να τον κυριεύσουν, κύριε Νταλάρα.
Κύριε Νταλάρα, είστε ένας καλός άνθρωπος, με καλή φωνή, δεν έχετε όμως την συναίσθησει και την αξία που έχουν τα ψάρια του αιγαίου για τους κατοίκους του Καστελόριζου.
Γίναμε από Έλληνες, Νεοέλληνες. Ξεχάσαμε το παν μέτρον άριστον.
Εγώ δεν είμαι απάνθρωπος, δεν θέλω όμως όλους τους φτωχούς του κόσμου στην Ελλάδα.
Εγώ κύριε Νταλάρα, δεν είμαι πολεμοκάπηλος, θέλω όμως την εθνική μου κυριαρχία.
Εγώ κύριε Νταλάρα, δεν διεκδικώ τα ψάρια των γειτόνων, όμως θα προστατεύσω τα δικά μου.
Εγώ κύριε Νταλάρα ξέρω τώρα, όλα τα ξεπεσμένα πολιτικά συστήματα, χρειάζονται τους δήθεν, ως εκφραστές και υποστηριχτές τους.
Ο δήμαρχος Ιλίου, ούτε δάκρυσε, ούτε δώρισε τον μισθό του, γιατί η πολιτική του συναίσθησει το θεωρεί ως μη σημαντικό, όπως και τα ψάρια του αιγαίου ο Νταλάρας.
Γι αυτό οι υπόλοιποι θα συνεχίζουν να τρώνε ψάρια, ενώ εμείς θα τους ζητούμαι πάντα τα περισσεύματα τους, κύριε Νταλάρα.