Κυριακή 12 Φεβρουαρίου 2012: ποιός ηττήθηκε;

Γράφει η Ανακόντα.
Το πολιτικό σύστημα είχε προ πολλού αυτοαπαξιωθεί: δεν περίμενε κανείς κάποια εκ του μηδενός νεκρανάσταση. Και ο τελευταίος πολίτης αυτής της χώρας είχε πάψει να ελπίζει ότι δύναται αυτό το σύστημα να προσφέρει κάποια υγιή αντίδραση, πόσο μάλλον αντιπρόταση.
Ο απλός λαός, παρά την κατευθυνόμενη πληροφόρηση που δέχθηκε, παρά τις συνηθισμένες προβοκάτσιες, παρά την ηττοπάθεια που κάποιοι -εσκεμμένα- καλλιεργούσαν, έδωσε μαζικά το παρόν. Δήλωσε την αντίθεσή του στην υπογραφή Δανεικής Σύμβασης η οποία εκχωρεί εθνική κυριαρχία. Δεν υπήρχε όμως κάτι συγκεκριμένο για να στηρίξει θετικά.
Η ήττα βαρύνει 100% τους γνωστούς:
– Τον πνευματικό κόσμο αυτής της χώρας: τους κάθε λογής Καθηγητάδες ή Ειδικούς της δεκάρας, οι οποίοι έχουν αποδειχθεί ανίκανοι να παράξουν ένα συγκεκριμένο κείμενο-αντιπρόταση και ανεπαρκείς ώστε να σταθούν μπροστά.
– Τους παράγοντες κάθε μορφής: διοικητικούς, συνδικαλιστές, δημοσιογράφους, εκδότες, αυτοχριζόμενους αναλυτές, οι οποίο σπεύδουν να εκφράσουν γνώμη και άποψη για κάθε τί μικρό ή μεγάλο, αλλά είτε λούφαξαν, πρακτικά συμπορευόμενοι με το ‘είναι μάταιο, αφέσου’ για να μην αναλάβουν ευθύνη, είτε πήραν κάποια ‘ευέλικτη’ θέση ως νέες Πυθείες.
– Τους προβαλλόμενους από τα ΜΜΕ: τους καλλιτέχνες, τους άνευ αντικειμένου και ειδικότητας γνωστούς, τους μαϊντανούς, τους τζάμπα μάγκες.
ΑΠΟΔΕΙΧΘΗΚΑΝ ΟΛΟΙ ΤΟΥΣ ΠΟΛΥ ΛΙΓΟΙ.
Αν κάποιοι από αυτούς ήταν στην πρώτη γραμμή, το παρακράτος δεν θα είχε θέση: θα είχε απομονωθεί. Η έκφραση του λαού θα ήταν ανόθευτη, συνεπώς και ποιό επικίνδυνη για τους αλλοδαπούς χειριστές των νημάτων που ψάχνουν για μαριονέτες διότι θα έδινε το σήμα ότι δεν είμαστε διαχειρίσιμα πρόββατα.
Επέλεξαν όμως να κρυφτούν. Ίσως γιατί έτσι έχουν συνηθίσει. Ίσως γιατί έχουν συναίσθηση του πόσοι λίγοι είναι. Το αποτέλεσμα όμως παραμένει το ίδιο: η Ελλάδα δεν πάσχει από λαό, πάσχει από μπροστάρηδες. Όσοι είχαν την τυπική ευθύνη να αναλάβουν αυτό το ρόλο προτίμησαν να παραμείνουν de facto βδέλλες του παρηκμασμένου πολιτικού συστήματος.
Όπως ακριβώς έχει αποδειχθεί και σε πλήθος συγκεκριμένων θεμάτων της θεωρούμενης ειδικότητας πολλών εξ’αυτών, τα πτυχία και η κοινωνική τους καταξίωση δεν μπορεί να κρύψει ότι δεν είναι ικανοί να μοιράσουν δυο γαϊδάρων άχυρα χωρίς να γελάνε μαζί τους ακόμα και οι γάιδαροι. Αυτή η κατάντια όμως δεν μπορεί να είναι ανεκτή σε εθνικά θέματα. Αυτή η κάστα δεν μπορεί να αποτελεί το άνω φράγμα του λαού. Αυτοί οι άνθρωποι δεν μπορούν να αποτελούν πρότυπα. Αποδείχθηκαν μέρος του προβλήματος, συνεπώς δεν μπορούν να αποτελέσουν μέρος της λύσης.
Την επόμενη φορά που κάποιος δημόσια γνωστός ή καταξιωμένος τολμήσει να σκάσει μύτη διεκδικώντας το δικαίωμα της δημόσιας γνώμης, πείτε του:
“Κλήθηκες και αρνήθηκες να προσφέρεις.
Μείνε στην τρύπα που επέλεξες να κρυφτείς.
Άσε τα του λαού για κάποιον από το λαό.”