Γράφει ο Bardamu
Τα όρια του κόσμου μου είναι η γλώσσα μου, κλείνει ο Wittgenstein το Tractatus του που σημάδεψε τον εικοστό αιώνα. Εννοώντας ότι η γλώσσα είναι η σκέψη και η σκέψη η γλώσσα.
Τι γίνεται όμως όταν οι λέξεις όχι απλά δεν είναι ο κόσμος αλλά γίνονται κάγκελα, μην επιτρέποντας να εκφράσουμε τις σκέψεις μας? Μήπως τότε συμμετέχουν και αυτές στο παιχνίδι των ψευδαισθήσεων μέσα στις οποίες προσπαθούν να μας φυλακίσουν αυτοί που υποτίθεται δημοκρατικά εκλεγμένοι μας υπηρετούν? Όλοι αυτοί οι μεγαλόσχημοι οι οποίοι μας υποβάλλουν κάθε μέρα το Diktat του πολιτικά ορθού, των δικαιωμάτων των μειονοτήτων κλπ κλπ.
Μήπως εν τέλει ζούμε φυλακισμένοι σε μια γλώσσα η οποία τσακίζει τα δικά μας κόκαλα, τη σπονδυλική στήλη της ελευθερίας της έκφρασης?
Το σύστημα – να μια λέξη που κατά τη γνώμη μου δεν επιδέχεται καμιάς ερμηνείας καθώς επί αιώνες τώρα όπως το νερό παίρνει τη μορφή των εξελίξεων, άλλοτε ρέει μαζί τους, άλλοτε σαν χιονοστιβάδα τα σαρώνει όλα στο δρόμο του και άλλοτε σαν τη μεταπολιτευτική Ελλάδα απλώς λιμνάζει – έχει μάθει να ενεργοποιεί όλα εκείνα τα αντανακλαστικά που χρειάζονται για να ακινητοποιήσουν οποιονδήποτε χρησιμοποιήσει συγκεκριμένες λέξεις.
Π.χ. λες ότι η «αστική, κοινοβουλευτική – από επίθετα βάζουμε όποιο θέλουμε – δημοκρατία» δεν είναι καλό πολίτευμα και όλοι οι ευαίσθητοι σου επιτίθενται λέγοντας «είσαι κατά? Δεν έχεις πρόταση? Στείρα άρνηση?» κλπ κλπ. Δεν φτάνουν στο σημείο να σε κατηγορήσουν για φασίστα, καθώς η politically correct αντίδραση στο συγκεκριμένο ερέθισμα είναι να σε πουν αριστερό. Το αριστερός – είσαι δεν είσαι δεν έχει σημασία – παγώνει τα πάντα: πρέπει αμέσως να αποδείξεις ότι δεν είσαι αριστερός ελέφαντας. Πολλές άλλες εκφάνσεις της «δημοκρατίας» τους παρακάμπτονται, όπως π.χ. η ερώτηση αν αυτή ακριβώς η μορφή δημοκρατίας σε έφερε εδώ που σε έφερε, στο χείλος του γκρεμού δηλαδή – να λοιπόν που ίσως το επίθετο στο οποίο δεν δώσαμε καμιά σημασία έχει εν τέλει τη μεγαλύτερη.
Ο ασκός του Αιόλου έχει ανοίξει και τρέχα γύρευε! Words are just dust in deserts of sound που έλεγαν και οι Sisters of mercy, παραφράζοντας εκείνο το έπεα πτερόεντα αυτού που γέννησε τη λογοτεχνία.
Αλλά ας προχωρήσουμε. Όπως ακριβώς έγραψα παραπάνω η λέξη «δημοκρατία» σου επιφυλάσσει απλώς ένα αριστερός. Για να σε πουν «φασίστα» δεν χρειάζεται μεγαλύτερη προσπάθεια από τους αρθρωτές σου, απ’ ό,τι κατέβαλες για να σε πουν αριστερό: εδώ χρειάζεται να αρθρώσεις απλά τη μαγική λέξη «πατρίδα». Τέλειωσες. Έδωσες τα διαπιστευτήρια σου ως «φασίστας»! Γιατί το άμεσο αντανακλαστικό είναι να σε λένε φασίστα όταν απλώς αγαπάς την πατρίδα σου – ακόμη και όταν αυτή σε πληγώνει, και όταν σου φέρεται άσχημα, ακόμη και όταν και εκείνοι γνωρίζουν ότι η συγκεκριμένη πατρίδα είναι η ομορφότερη στον κόσμο! Ας δούμε τον Άγιο Παντελεήμονα.
Μοναδικό φαινόμενο στον κόσμο: πρέπει να είναι η μοναδική περιοχή που κατοικείται από δυο ειδών ανθρώπους: τους ξένους, που έχουν μόνο καλά και τους φασίστες, που έχουν όλα τα κακά και πρέπει να αρχίσουμε να αναρωτιόμαστε αν έχουν και αυτή ακόμη την ανθρώπινη ιδιότητα. Η λέξη πατρίδα εδώ επιβάλλει βέβαια να καταδικάσουμε τους «φασίστες» -διαγράφοντας το όποιο ελαφρυντικό ότι απλώς μπορεί να θέλουν την πατρίδα τους- και να αγιοποιήσουμε τους αλλοδαπούς οι οποίοι είναι φορείς πολιτισμού. Κάπου στο δρόμο χάθηκαν οι Έλληνες! Μια ανώμαλη εκδοχή αλά Μπόρχες της θεωρίας των παιγνίων θα καταδίκαζε μονίμως τους Έλληνες κατοίκους και θα αθώωνε συνεχώς τους αλλοδαπούς σε αυτό το παιχνίδι των λέξεων.
Γιατί? Μα απλά γιατί ειπώθηκε η λέξη «πατρίδα». Endgame. Αυτό σε φυλάκισε στο αιωνίως φλεγόμενο δέρμα του Φασίστα, άρα και η antifa έχει βαρύτερο λόγο από εσένα που στο κάτω κάτω μπορεί και να μένεις εκεί.
Ο καθένας μπορεί να σκεφτεί κατά το δοκούν λέξεις οι οποίες ακινητοποιούν. Όλοι έχουμε ζήσει εκείνη την περίεργη στιγμή κατά την οποία μια λέξη που είπαμε έγινε αιτία επικριτικών βλεμμάτων. Καλύτερα να μασάς παρά να μιλάς. Ίσως ανάμεσα στ’ άλλα γιατί μέλημά τους είναι να μείνουν μόνο λέξεις-τσιχλόφουσκες, χωρίς καμιά βαρύτητα. Να σβηστούν λέξεις όπως έθνος, πατρίδα, οικογένεια από το λεξιλόγιο. Να μείνουν στην ιστορία μόνο λέξεις όπως Diamantopoulou– γιατί και αυτή άνθρωπος δεν είναι, λέξη είναι και μάλιστα greeklish, όπως στη διαφήμιση της Vodafone.
Θα πω άλλη μια λέξη, αυτή που μου έδωσε το ερέθισμα να τα σκεφτώ όλα αυτά κατά κάποιο τρόπο. Χριστιανισμός. Όχι με την νερωμένη έννοια του καθολικισμού που τόσο μισούσε ο Ντοστογιέφσκι, ούτε με την διαστρεβλωμένη προτεσταντική ηθική χροιά του. Αλλά με αυτή της Ορθοδοξίας – με τα καλά και τα κακά της.
Τόλμα να μιλήσεις για το χριστιανισμό. Όλοι έχουμε ακούσει φυσικά για τα πάθη του Σκορτσέζε και του τελευταίου πειρασμού του, όταν «θεούσες» μαζεύτηκαν έξω από τα σινεμά όταν τόλμησαν να την προβάλουν στην Ελλάδα. Πόσο μελάνι έχει χυθεί κατακρίνοντας όλους αυτούς τους σκοταδιστές που θέλησαν να δείξουν ότι δεν συμφωνούν?
Ας συγκρίνουμε τώρα αυτό που διάβασα για το Ψωνιστήρι με τον Al Pacino στο τηλεοπτικό πρόγραμμα της Καθημερινής όταν πήγα εκεί που ο Al Bundy πήγαινε με τα πορνοπεριοδικά του – η ταινία αφηγείται την ιστορία ενός αστυνομικού ο οποίος εισχωρεί στους κύκλους των ομοφυλοφίλων της Νέας Υόρκης για να εξιχνιάσει ένα έγκλημα. Γράφει λοιπόν: «Το ψωνιστήρι ξεσήκωσε σάλο το 1980 […] Γκέι ακτιβιστές κατηγόρησαν τον σκηνοθέτη της ταινίας Ουίλιαμ Φρίντκιν, ότι καλλιεργεί την ομοφοβία, ταυτίζοντας το δολοφονικό ένστικτο με την ομοφυλοφιλία. Βγήκαν στους δρόμους δυναμικά και ζήτησαν να απαγορευτεί η ταινία.» Ring any bells?
Τι σου είναι οι λέξεις όμως, ειδικά όταν δεν τις μεταχειριζόμαστε όπως θέλουν αυτοί…
Πρωτοσελιδα – Ειδήσεις
