Γράφει η Σοφία Τ.
Δεν χρειάζεται σχολιασμό το παρακάτω απόσπασμα και οι αναφορές του Σεφέρη στον Μακρυγιάννη και τον σεβασμό του στην Αρχαιότητα και την Ελληνική Παιδεία και μόρφωση… Ας ήταν «άξεστοι» και «αμόρφωτοι» αυτοί οι… φουστανελάδες που δεν ήθελαν τους «φίλους» Τούρκους, είχαν ήθος μωρέ γι’ αυτό σήμερα είμαστε Έλληνες και όχι γιουσουφάκια ή χανουμάκια ή σκλάβοι «πολιτισμένων» Φράγκων ή των Γερμανών βαστάζοι!
«Είχα δυο αγάλματα» σημειώνει ακόμα «περίφημα, μια γυναίκα κι ένα βασιλόπουλο, ατόφια -φαίνονταν οι φλέβες, τόση εντέλειαν είχαν. Όταν χάλασαν τον Πόρο, τά ‘χαν πάρει κάτι στρατιώτες, και στ’Άργος θα τα πουλούσαν κάτι Ευρωπαίων· χίλια τάλαρα γύρευαν […]. Πήρα τους στρατιώτες, τους μίλησα:
‘Αυτά, και δέκα χιλιάδες τάλαρα να σας δώσουνε, να μην το καταδεχτείτε να βγουν από την πατρίδα μας. Γι’αυτά πολεμήσαμε’» (Β΄ 303). Καταλαβαίνετε. Δε μιλά ο Λόρδος Βύρων, μήτε ο λογιότατος, μήτε ο αρχαιολόγος· μιλά ένας γιος τσοπάνηδων της Ρούμελης με το σώμα γεμάτο πληγές. «Γι’αυτά πολεμήσαμε». Δεκαπέντε χρυσοπίκιλτες ακαδημίες δεν αξίζουν την κουβέντα αυτού του ανθρώπου. Γιατί μόνο σε τέτοια αισθήματα πραγματικά και όχι σε αφηρημένες έννοιες περί του κάλλους των αρχαίων ημών προγόνων ή σε καρδιές αποστεγνωμένες που έχουν πάθει ακαταληψία από το φόβο του χύδην όχλου.