Στο πλαίσιο της Αργεντινοποίησης της Ελλάδας και η εκτέλεση του Σωκράτη Γκιόλια. Ο Σωκράτης είχε αποκτήσει μία μεγάλη, ασύμμετρη θα λέγαμε για τα δεδομένα της Ελλάδας επικοινωνιακή ισχύ. (Όλο το σχέδιο εδώ)
Είχε μπει στο σύστημα μετά τη συμφωνία με τον Κοντομηνά, αλλά είχε μπει ως “σώγαμπρος”. Ποτέ του δεν ένιωσε ευτυχισμένος που έκανε κάτι τέτοιο, αν και ελάχιστοι από εμάς θα λέγαμε “όχι”. Ιδιαίτερα από τη στιγμή που ο πρώην εργοδότης σου κάνει την αρπαχτή του αιώνα πουλώντας το “Πρώτο Θέμα” με την σημαντικότατη συμβολή του Σωκράτη και αντί να “μοιραστεί την επιτυχία του”, δεν σε κερνά ούτε τυρόπιτα.
Αυτή η ρημάδα η αδικία είναι που σε οδηγεί στα μεγάλα λάθη.
Από κει και πέρα, ο Σωκράτης είδε έναν άλλον, βρώμικο κόσμο που δεν του ταίριαζε. Έρχονταν τα δώρα των “Μηδων” αλλά και τα ανταλλάγματα. Πως αλλιώς ένα blog όσο “επαγγελματικό” και αν είναι θα έγραφε διθυραμβικές αναρτήσεις για την σαλοπενχάιμερ (ούτε να την γράψουν δεν ήξεραν τα παιδιά)!
Ήξεραν λοιπόν οι βαρώνοι ότι ο Σωκράτης δεν ήταν “άτομο εμπιστοσύνης”. Ο κλειστός του χαρακτήρας, οι ισχυρές ηθικές αρχές με τις οποίες μεγάλωσε και διατηρούσε στο οικογενειακό του περιβάλλον, ήταν μία ωρολογιακή βόμβα.
Κυρίως όμως ο τρόπος ζωής του: Δεν έπινε, δεν ξενύχταγε, δεν ήταν λάγνος, δεν ήταν στο club των “αλλοτριωμένων” του Κολωνακίου, των δημοσιογράφων και λειτουργών που για κάθε έναν τους υπάρχει μία φωτογραφία με κόκα, παρτούζα ή ένα ωραίο αγοράκι. Δεν πήγαινε καν στις πανάκριβες προσκλήσεις “επαγγελματικών γευμάτων” με τους μεγαλοεπιχειρηματίες.
Δεν ήταν ο τύπος του “αχόρταγου” δηλαδή, ο ακρογωνιαίος λίθος της σηπεδώνας, από τον Τσουκάτο μέχρι τον Μαντέλη, από τον Βερύκιο μέχρι τον Χατζηνικολάου.
Ήταν αυτό που λέμε “εν δυνάμει ανεξέλεγκτος”. Γι’ αυτό έπρεπε να βγει από τη μέση. Γι’ αυτό και βγήκε.
Μην αυταπατάσθε και μην ψάχνετε “μεμονωμένες αποκαλύψεις” και άλλα τινά. Ο στόχος ήταν ξεκάθαρος και τα μέσα τα ίδια. Όπως στη Μαρφιν, όπως σε τόσες άλλες περιπτώσεις.
Τώρα οι βαρώνοι νομίζουν ότι είναι (πάλι) κυρίαρχοι. Οι επαγγελματίες δολοφόνοι με την γελοία ιδεολογική προβιά, νομίζουν ότι είναι άτρωτοι. Είναι;